17. ~ Przyjaciółka

– Fede, to nie tak, jak myślisz – zaczyna Fran. Naprawdę nie mogła się postarać?

To nie tak, jak myślisz.

Zapamiętajcie – zawsze jest tak, jak myślicie.

– Co myślisz, Fede? – pytam, ignorując karcące spojrzenie Włoszki.

– Myślę, że przeleciałeś siostrę Diego, a on, jak się dowie, zabije cię.

Wzruszam ramionami. A nie mówiłem?

– Fede... jest dokładnie tak, jak myślisz – oznajmiam, a w odpowiedzi na spojrzenie Fran, dodaję: – No co? Było wymyślić lepszy tekst.

– Przecież ty jej nie lubisz... Krytykujesz nawet jej wybór bielizny.

– Pod bielizną jest ładniejsza – przyznaję.

Może i Violetta Castillo nie jest do końca w moim typie, ale skłamałbym, gdybym powiedział, że w ogóle mi się nie podoba. Jest piękna zarówno w ubraniach, jak i bez.

Boże, czy ja naprawdę o tym pomyślałem?

Włoch mruży oczy. Obawiam się, że myśli. Odsuńcie się lepiej trochę.

– W sumie to, zdecydowanie ona odziedziczyła w tej rodzinie urodę.

Ignoruję fakt, że Violetta i Diego nie są spokrewnieni, więc nikt niczego nie odziedziczał. Ton jego głosu jednak zmusza mnie do zareagowania. Uprzedzam, że robię to, zanim pomyślę.

– Odwal się od niej – mówię i dopiero po spojrzeniu Francesci uświadamiam sobie, że powinienem był ugryźć się w język.

– Czy tobie podoba się siostra Diego? – pyta Federico podejrzliwym tonem. – Nie dość, że z nią śpisz, to jeszcze ci się podoba?

– Nie podoba mi się! – zaprzeczam.

– Gdyby ci się nie podobała, nie sypiałbyś z nią regularnie i nie zostawałaby u ciebie na noc – wtrąca się Francesca.

– Z tobą przecież robię to samo!

– Ale mnie znasz od lat! Ją od pięciu minut i jestem pewna, że nawet ja wiem o niej więcej niż ty.

Prycham.

– Nieprawda.

– Nie? – Opiera się o blat i patrzy na mnie. – Co się stało z jej rodzicami.

Uśmiecham się. Proste pytanie.

– Nie żyją.

Po minie Włoszki zgaduję, że moja odpowiedź nie jest poprawna.

Marszczę brwi. Jestem pewien, że rozmawiałem z nią o tym. Przecież wychowywała się w domu dziecka. Od razu stwierdziłem, że jest sierotą.

Czy Wy chcecie mi powiedzieć, że opowiedziałem jej o swoich rodzicach, chociaż sam nie wiem nic o jej? Jestem idiotą.

– Chwila – przerywa nam Fede. – Czy ty nie kręciłeś z jakąś sąsiadką?

Wzdycham głośno i zostawiam odpowiedź Fran.

– Chodziło o Violettę.

– Violetta wprowadziła się do naszego budynku?

Gdzie ja znajduję takich kretynów? A no tak, w pracy. Myślicie, że powinienem się przebranżowić?

Włoszka przewraca oczami.

– Nie, ale to kwestia czasu. Szukaj jej w mieszkaniu Leona, jak już narzeczony z nią zerwie, a Diego się pokłóci i obrazi za sypianie z najlepszym kumplem.

Krzywię się.

– Nigdy nie zamieszkam z kobietą. To obrzydliwe.

Spogląda na mnie poważnie, najwyraźniej dzisiaj nie ma ochoty na żarty.

– Miesiąc temu brzydziłeś się kłamstwem i sypianiem z siostrą kumpla. Twoje poglądy zmieniają się błyskawicznie. Skąd mam wiedzieć, co będziesz o tym myślał za tydzień? – rzuca, po czym odchodzi.

Francesca Cauviglia jest na mnie oficjalnie wściekła. A nawet nie zdążyłem jej powiedzieć, że Diego prawie nas przyłapał.

Postanawiam odłożyć zajmowanie się fochem Francesci na jakiś inny dzień. Naprawdę myślałyście, że nie wykorzystam faktu, iż narzeczony Violetty jest na jakimś wyjeździe integracyjnym?

Myliłyście się.

Byłbym kretynem, gdybym w takiej sytuacji nie doprowadził do tego, co się teraz dzieje. A dzieje się to, że obściskuję się w swojej sypialni z siostrą kumpla, mieszkającego naprzeciwko. Przynajmniej jesteśmy ubrani. Okej... prawie. Nie mamy koszulek. Miałem w planach pozbyć się również jej stanika, ale jest wyjątkowo ładny, więc się zlitowałem.

Fran mnie zabije.

Całując ją, wkładam rękę pod jej plecy i zjeżdżam w dół. Zatrzymuję się, kiedy czuję w tylnej kieszeni jej dżinsów coś miękkiego. Odrywam się i marszczę brwi.

– Co tam masz?

Przygryza wargę, ale po chwili sięga za siebie i unosi breloczek do kluczy.

– Nie byłam pewna czy będzie to na miejscu, jeśli ci to dam.

Unoszę brew.

– Breloczek do kluczy z misiem?

Uśmiecha się.

– Przyda się, bo masz zacząć używać kluczy... misiu.

Przewracam oczami, ale ponownie się pochylam i ją całuję, podczas gdy ona kładzie breloczek na stoliku nocnym. 

Żadna dziewczyna, nigdy nie mówi do mnie pieszczotliwie. Nawet Francesca tego nie robi. To kolejny znak ostrzegawczy. Jak to, że zostaje tu na noc czy to, że przespaliśmy się ze sobą więcej niż raz. Albo fakt, że zdarza nam się gadać ze sobą, a ona wie o moich rodzicach rzeczy, o których nigdy z nikim nie rozmawiam.

Najbardziej niepokojące jest to, że z każdą inną dziewczyną, zacząłbym panikować w takiej sytuacji, a z nią... jest dobrze. Nawet gdybym chciał to skończyć, w tej chwili bym nie mógł.

To, co jest między mną a Violettą to coś całkiem nowego, ale to przecież nie znaczy, że to złe. Prawda? Po prostu się dobrze bawimy. Co złego może się przez to stać?

Poza tym, że jej brat mnie zabije, kiedy się dowie.

Przenoszę pocałunki na jej szyję, kiedy czuję jej dłonie na swoich plecach.

– Leon?

– Hm? – mruczę, nie odrywając się od niej.

– Czym my właściwie jesteśmy?

Marszczę brwi, po czym podnoszę głowę i patrzę na nią pytająco.

– No bo... przespaliśmy się ze sobą – zaczyna, a ja nie mogę powstrzymać uśmiechu, kiedy widzę rumieniec na jej twarzy. – Dwa razy. I zaraz pewnie znowu to zrobimy, a... ja mam narzeczonego... Poza tym... ty jesteś kumplem mojego brata.

Wzdycham głośno. Czym my jesteśmy? Jakieś propozycje?

– Jesteśmy... przyjaciółmi, którzy czasem... ze sobą sypiają, o czym nikt inny nie wie – odpowiadam, ale postanawiam później wrócić do głębszych przemyśleń na ten temat.

Wracam do całowania jej szyi, kiedy znowu się odzywa:

– Nikt oprócz twojej dziewczyny.

Ignoruję to, jak nazwała Francescę. To też wytłumaczę jej później.

– Federico też wie – mówię lekkim tonem i wracam do ciągle przerywanej przez nią czynności. Ona jednak mnie odpycha i patrzy na mnie przerażona. – Spokojnie, obiecał, że nic nikomu nie powie.

Czuję jednak, że jest spięta, dlatego zwalniam i kładę dłoń na jej talii, po czym powoli zjeżdżam aż do uda.

– Tak po prostu nikomu nie powie?

Wzruszam ramionami. Nie, żeby coś, ale Federico jest ostatnim tematem, jaki chciałbym poruszać podczas obściskiwania się z Castillo.

– Tak w sumie to mu to zwisa. Bardziej przejmowałbym się Fran – oznajmiam i dopiero po chwili zdaję sobie sprawę z tego, że zasugerowałem, iż moja przyjaciółka może nas wydać. To z pewnością nie uspokoiło szatynki. Poza tym, to bzdura. Włoszka nigdy nie wydałaby mnie Diego. – Nie to miałem na myśli – poprawiam się szybko. – Jest raczej przeciwko naszej relacji, ale nas nie wyda.

– Nie dziwię się.

Ponownie się odrywam. Chyba nigdy nie skończymy.

– Co?

Widzę, że pod moim spojrzeniem się peszy. Przygryza wargę.

– Na jej miejscu też nie cieszyłabym się z faktu, że śpisz z inną dziewczyną.

Czy ona sugeruje, że...? Nie, ona tego nie sugeruje. To bzdury!

Przecież nigdy nie mieliśmy siebie na wyłączność. Francesca nigdy nie miała problemu z tym, że zawsze sypiałem z innymi dziewczynami. Wiedziała, że i tak była jedyną stałą. Tylko ona zostawała na noc; tylko z nią piłem rano kawę i tylko z nią rozmawiam poza łóżkiem.

A przynajmniej tak było do tej pory.

Cholera.

Kładę się na plecach obok szatynki i odwracam głowę w jej stronę.

– Naprawdę myślisz, że Fran...?

Wzrusza nieśmiało ramionami.

– N-nie wiem... Nie znam jej i nie rozumiem, co was łączy, ale może...

Pff, to niemożliwe. Nasze stosunki zawsze były czysto przyjacielskie. Z nikim nie jestem tak blisko, kocham ją jak siostrę, ale zawsze oboje mówiliśmy jasno, co nas łączy. Przecież to bez sensu. Francesca powiedziałaby, jakby coś się zmieniło.

Ale... podejście, jakie ma do mnie i Violetty. To dlatego każe mi to zakończyć?

W co ja się wpakowałem?

Przez chwilę leżę w bezruchu i wpatruję się w sufit, zastanawiając się, co robić. Violetta kładzie się na boku i opiera dłoń na moim torsie. Całuje moje ramię, a ja odwracam głowę w jej stronę, po czym delikatnie całuję ją w usta.

Co jeśli to nie Violetta, a Fran jest moimi kłopotami?

Siedzę przy tym stoliku, co zawsze i czekam, aż Włoszka będzie miała przerwę. Jeszcze nigdy chyba się tak nie stresowałem. Muszę wybadać czy Violetta miała rację, a jeśli tak, to powiedzieć Fran, że nic z tego.

Coś mi podpowiada, że to będzie jeszcze trudniejsze niż powiedzenie Teddy, że Święty Mikołaj nie istnieje. Tym bardziej, że w końcowym efekcie okazało się, że ona sama do tego wcześniej doszła.

Kocham Francescę i jest dla mnie cholernie ważna. Zależy mi na niej, ale jak na przyjaciółce. Co jeśli nie będzie chciała być moją przyjaciółką, jak jej powiem, że nie darzę ją... takimi uczuciami? Co ja zrobię bez Fran?

Przerywa moje przemyślenia, kiedy siada naprzeciwko.

– Ja będę mówiła, ty słuchaj – oznajmia, zanim zdążam coś powiedzieć. – Może i nie powinnam się tak na ciebie złościć, ale musisz wiedzieć, że popełniasz błąd. – Wyraz jej twarzy łagodnieje. Kładzie swoją dłoń na mojej. – Bardzo cię kocham, dlatego nie mogę siedzieć bezczynnie i patrzeć, jak pakujesz się w gówno. Musisz to skończyć. To już zaszło za daleko. Wiesz co zrobi Diego, jak się dowie? Bo ja nie chcę się przekonywać. Musisz to zakończyć, okej?

Przełykam głośno ślinę i kiwa głową.

Za późno, Fran. Ja już wpakowałem się w gówno – i to kompletnie niezwiązane z Violettą.

~*~

Namieszałam ;DD. Ale namieszam w przyszłości bardziej, więc oczekujcie ;D.

Krótko i nudno, ale zamieściłam w tym rozdziale to, co chciałam, a że nie jest to nie wiadomo, jak ciekawe, to nie chciałam tego przedłużać. Znowu za dużo dialogów, a przynajmniej w pierwszym fragmencie ;p. Muszę to w końcu poprawić, wiem.

Jak Wam mijają wakacje? Mi cholernie szybko. Za szybko zdecydowanie ;p. Tak mało zrobiłam, a mam wrażenie, że zaraz się skończą. Czemu rok szkolny tak nie wygląda? :((

Ah, no i bardzo dziękuję za tyle komentarzy pod poprzednim rozdziałem <3. Sorka, że w zamian daję Wam taką nudę ;p. No i stuknęło 100 obserwatorów za co również cholernie dziękuję <33.

Wgl to za ponad miesiąc minie rok, odkąd zaczęłam pisać to opowiadanie i przypomniałam sobie, jak cholernie mało pomysłów miałam jak to zaczynałam ;D. Jedyną pewną była chyba tylko narracja i zawód Leona ;p. Cieszę, że tak się to rozwinęło, bo teraz mam mnóstwo pomysłów, które, mam nadzieję, się Wam spodobają ^-^.

Mam nadzieję, że nie zanudziliście się na śmierć i czekam na Wasze opinie ;*.

Do następnego! :)

Quinn ;*