14. ~ "Pocałowałam cię"

– Francesca, twoje rady mi nie pomagają – oznajmiam, wchodząc do knajpy, w której pracuje Włoszka. Podchodzę do blatu, przy którym stoi, a ona podnosi na mnie wzrok. 

– Jakie rady? – pyta, marszcząc brwi. 

– Na przykład ta, w której mam przelecieć siost... – Przerywa mi, zakrywając moje usta ręką przerażeniem na twarzy. Patrzy na kogoś za moimi plecami i mnie obraca, dzięki czemu staję twarzą w twarz z uśmiechniętym Diego. 

Włoszka zdejmuje dłoń z moich ust i obejmuje moją szyję od tyłu. 

– Leon! Tak dawno się nie widzieliśmy! – mówi. 

Diego przygląda nam się zdezorientowany. 

– Kogo znowu chcesz przelecieć? – pyta. 

Ja i Fran spoglądamy na siebie. W końcu brunetka postanawia odpowiedzieć za mnie. 

– Sąsiadkę! Wprowadziła się do waszego budynku bardzo ładna kobieta – oznajmia, a ja potwierdzam kiwnięciem głowy. – Leon myśli, że jak ją przeleci, przestanie o niej myśleć. 

Marszczy brwi. 

– Przecież ostatnio nikt się nie wprowadzał. 

Oto Diego Hernandez. Zna wszystkich mieszkańców naszego bloku – z niektórymi wychodzi, z innymi czasem gawędzi, a jeszcze z innymi po prostu od czasu do czasu się wita. 

Kompletne przeciwieństwo mnie – ja znam może parę osób z mojego piętra; miłą starszą panią, która czasami zaczepia Teddy i Federico. Nie mam tyle czasu, aby tracić go z tymi głupimi ludźmi, którzy interesują się moją osobą tylko wtedy, kiedy potrzebują w czymś pomocy.  

Włoszka prycha. Jeśli wyrzucą ją z knajpy, może iść na aktorkę. 

– Ten budynek jest ogromny, a ciebie ciągle nie ma – nic dziwnego, że nie wiesz, kto się wprowadza, a kto wyprowadza. 

Hernandez rzez chwilę stoi i wpatruje się w nas, ale chyba zaczyna kupować tę ściemę. Co za idiota. 

– Ładna chociaż? 

Wzruszam ramionami. 

– Bielizny wybierać nie umie, a z rana wygląda kiepsko, ale... – Przerywam, gdyż Francesca uderza łokciem w moje żebra. – Przepiękna – jęczę, łapiąc się za obolałe miejsce. 

Właściwie to nie skłamałem. Podczas naszego pierwszego spotkania, może nie wyglądała jak księżniczka, a na kacu przypomina średnio atrakcyjnego umarlaka, ale jeśli tylko jest szczęśliwa... Jest przepiękna. Z pewnością zalicza się do pierwszej dwudziestki najładniejszych kobiet, jakie znam. No dobra, może do dziesiątki. 

Na twarzy Hiszpana znowu pojawia się zdezorientowanie. 

– Zaraz... Ty chcesz się z nią przespać czy już to zrobiłeś? 

Patrzcie, jednak coś ogarnia. Już się bałem, że mój przyjaciel utracił swoje ostatnie szare komórki. 

– Chcę to zrobić – odpowiadam, a w tym samym czasie brunetka mówi: 

– Już to zrobił. 

Patrzymy na siebie. 

– Oba! – krzyczy Fran tak głośno, że oboje się wzdrygamy. – Leon już z nią spał, ale było tak dobrze, że chce to powtórzyć. 

Diego znowu przez chwilę przygląda się nam tak, jakby podejrzewał, że kłamiemy, ale w końcu klepie mnie po ramieniu. 

– Powodzenia. 

A jednak je stracił. Zdecydowanie za dużo czasu spędza z Fede. 

Odwraca się w stronę stolika, przy którym zazwyczaj siedzimy.  

– Idziesz? – pyta przez ramię. 

Ruszam w jego stronę, kiedy Fran mnie przytrzymuje i odpowiada za mnie: 

– Za chwilę. 

Kiedy odchodzi na odległość, z której nie może nas usłyszeć, Włoszka wskazuje drzwi za sobą. 

– Za mną. 

Idziemy przez małą kuchnię, a stamtąd wychodzimy tylnymi drzwiami z budynku i lądujemy w jakimś obskurnym miejscu z pudłami, skrzynkami i śmietnikami.  

– Ten kretyn naprawdę to łyknął? – pytam, śmiejąc się. Niestety Francesca ma chyba dzisiaj gorszy humorek. 

– To ty jesteś kretynem! Nie dość, że próbujesz przelecieć jego siostrę, to nawet nie próbujesz się z tym kryć! Ten pomysł jest idiotyczny. 

– To twój pomysł – przypominam jej. 

– Nie – odpowiada stanowczo. – To nie był mój pomysł! Ja po prostu doszłam do tego, dlaczego czujesz się zagubiony – to ty sobie dopowiedziałeś resztę. 

Wzruszam ramionami. Chciałem oddać trochę moich genialnych zasług Fran, ale skoro nie chce.. 

– Tak czy siak mamy rozwiązanie mojego problemu. 

Energicznie kręci głową. 

– Nie. To nic ci nie da. Pomyślałeś w ogóle, jak zareaguje na to Diego? 

– Przecież nie musi się o tym dowiadywać. 

Nie myślcie, że jestem głupi. Gdyby Hernandez dowiedział się, że przespałem się z jego siostrą, zatłukłby mnie na śmierć. 

Przyjaźń ma to do siebie, że ta druga osoba zazwyczaj zna Was jak własną kieszeń. Wie o wszystkich Waszych zaletach, ale też wadach. W przypadku moim i Diego, nasze niedoskonałości są często takie same bądź podobne. Właściwie to, z czasem zaczęliśmy traktować swoje wady jak zalety. 

Kiedy jeden z nas skrzywdzi jakąś kobietę, ten drugi się tym nie przejmuje – pyta tylko jaka była w łóżku. Zarówno mnie nie przeszkadza podejście Diego do kobiet, jak i jemu moje. 

Ale to automatycznie zmieniłoby się, gdyby chodziło o jego siostrę. Co innego wiedzieć, że Wasz kumpel przeleciał i porzucił jakąś tam laskę z klubu, a co innego jeśli jest to Wasza siostra. 

Mam tego świadomość, dlatego ostatnią rzeczą jakiej chcę, jest to, żeby Hernandez się dowiedział. 

– Czyli co? Będziesz okłamywał najlepszego przyjaciela tylko, dlatego że ubzdurałeś sobie, iż musisz przelecieć jego siostrę? 

Wzruszam ramionami. 

– Leon, ogarnij się, zanim pożałujesz. 

Prycham. 

– Ja nigdy nie żałuję. 

Francesca kręci głową i zrezygnowana wraca do lokalu. 

– Od kiedy tak interesuje cię Diego? – pytam jej pleców. Zatrzymuje się i na chwilę odwraca, jakby chciała mi coś powiedzieć, ale w końcu rezygnuje i odchodzi. 

 

Pukam do drzwi z nadzieją, że jestem we właściwym miejscu. Po chwili słyszę kroki dochodzące z mieszkania, a następnie staje przede mną Violetta. Na jej widok się uśmiecham. 

– Cześć. 

Patrzy na mnie przerażona, po czym trzaska mi drzwiami przed nosem. Wy też macie deja vu? 

Ponownie pukam, a ona szybko wychodzi z mieszkania i zamyka za sobą drzwi, najpierw zerkając przez nie. Zapewne sprawdza czy, aby na pewno jej narzeczony mnie nie widzi. 

– Co ty tu robisz? – pyta szeptem. 

Wzruszam ramionami. 

– Dzwoniłem, ale nie odbierałaś – tłumaczę. – Musimy pogadać. Pocałowałaś mnie, a potem uciekłaś. 

Unosi brwi. 

– Ja? To ty mnie pocałowałeś! – Szybko zasłania dłonią usta, kiedy uświadamia sobie, że wypowiedziała te słowa za głośno. 

– Za pierwszym razem. Ale potem to ty mnie pocałowałaś. 

Wszyscy wiemy, dlaczego to zrobiła. Znam doskonale odpowiedź na to pytanie. Po prostu chcę usłyszeć, jak to mówi. 

– Wcale, że nie – upiera się. 

– Nie? 

– Nie. – Podkreśla swoje słowa kręceniem głowy. 

Przybliżam się do niej. Cofa się, aż wpada na drzwi. Opieram jedną rękę po prawej stronie jej głowy i przybliżam swoją twarz do jej tak, że nasze nosy się stykają. Ale nie całuję jej. Moim celem jest sprawienie, żeby to ona pocałowała mnie. A jeśli mnie choć trochę znacie, wiecie, że w końcu mi się to uda. 

– Nie? – powtarzam. 

– Nie – odpowiada prawie niesłyszalnym szeptem. 

Opieram swoje czoło o jej. Na początku wpatruje się w moje oczy, ale po chwili jej wzrok wędruje na moje usta. Nasze wargi są już tak blisko, że prawie się stykają, ale nie robię już nic, aby zmniejszyć tę odległość – teraz jej kolej. 

Wyciągam za to lewą dłoń i kładę ją na jej talii. Powoli przesuwam ją na jej biodro, po czym delikatnie gładzę kciukiem kawałek nagiej skóry w miejscu, w którym kończy się jej koszulka i zaczynają spodnie. 

W końcu ulega. Niepewnie chwyta ustami moją górną wargę. Kiedy czuje się pewniej, kładzie dłoń na moim policzku. W chwili, w której drugą dłonią zaczyna błądzić po moim odzianym w szary sweter torsie, przejmuję kontrolę. 

Nasz poprzedni pocałunek zdecydowanie zaliczyłem do grupy jednego z lepszych, jakie miałem. Ten może spokojnie walczyć o tytuł najlepszego. 

– Violetta?! – męski głos dobiegający z jej mieszkania, przypomina nam, gdzie jesteśmy. 

Kiedy próbuje się oderwać, gwałtownie zdejmuję swoją prawą dłoń z drzwi i przytrzymuję nią jej głowę. 

– Violetta, kto się dobijał?! 

Wzdycham i przytrzymuję ją lewą ręką, odrywając od drzwi. Prawą lekko je uchylam i odrywam się od jej ust.  

– Krzyknij, że to była pomyłka – szepczę do jej ucha. 

Nie spełnia mojej prośby od razu. Widzę, że rozważa za i przeciw, ale w końcu decyduje się go okłamać. 

– Jakaś kobieta pomyliła mieszkania! – odpowiada, kiedy zaczynam całować jej szyję. – Tłumaczę jej, gdzie mieszka pan Peterson! 

Nie czekając na jego odpowiedź, zamykam drzwi. Nie przerywam całowania jej szyi, podczas gdy ona kładzie swoją lewą dłoń na moim karku, po to, żeby wpleść palce w moje włosy. 

Kiedy słyszę kroki dochodzące z wnętrza mieszkania, a klamka zaczyna się poruszać, gwałtownie się odsuwam i staję w miejscu, w którym nie będzie mnie widać po otworzeniu drzwi.  

Szatynka odwraca się przodem do progu i podnosi zaciśniętą w pięść dłoń, starając się jak najdyskretniej zakryć opuchnięte wargi. 

– Gdzie ta kobieta? – słyszę jej narzeczonego zza drzwi. 

– J-ja wytłumaczyłam jej, że pomyliła piętra, więc poszła tym razem na to odpowiednie – tłumaczy. 

– Wszystko w porządku? 

– Oczywiście, że tak – mówi szybko i wchodzi do mieszkania, zamykając za sobą drzwi. 

Śmieję się cicho, kiedy słyszę dźwięk przekręcanego klucza. 

 

– Mama powiedziała, że nie będzie z tobą gadać, dopóki nie przestaniesz zachowywać się, jak dziecko.  

Prycham i już mam odpowiedzieć, kiedy słyszę, jak za mną ktoś otwiera drzwi do mojego mieszkania. Odwracam się i widzę wściekłą Violettę, która wchodzi do środka. 

– Ty kretynie! – krzyczy na przywitanie. 

– Teddy, powiedz mamie, że później zadzwonię aby skończyć z tobą rozmawiać – rzucam do słuchawki i rozłączam się. Następnie wstaję i podchodzę do szatynki. 

– Co ty sobie myślisz?! Nie możesz tak po prostu przychodzić sobie do mojego mieszkania i całować! Do tego zmusiłeś mnie do okłamania mojego własnego narzeczonego! Jesteś największym chamem, jakiego w życiu spotkałam! 

Przystaję w odległości około półtora metra od niej, wkładam ręce do kieszeni dżinsów i słucham jej, kiwając głową. 

– Nic nie powiesz?! 

Marszczę brwi. 

– Czy ty właśnie sobie od tak weszłaś do mojego mieszkania, a teraz stoisz tu i mnie obrażasz? 

Wstańmy i bijmy brawo, należy się jej. 

Zerka w kierunku drzwi, po czym spuszcza głowę speszona. 

– Przepraszam, poniosło mnie. 

Siadajcie z powrotem, fałszywy alarm.  

– Violetta! Dlaczego zawsze musisz wszystko psuć? Jeden krok naprzód i dwa w tył. – Wzdycham głośno. 

Szatynka opuszcza zrezygnowana ramiona i zaczyna chodzić po pokoju. 

– Dlaczego mój brat się z tobą zadaje? Dlaczego ja się z tobą zadaję? Jak mogłam świadomie wpuścić cię do swojego życia? Przecież mogłam to przewidzieć. 

Udam, że jej słowa mnie nie ranią. Przynajmniej mamy siebie, prawda? No chyba, że Wy też mnie już nie lubicie. 

Castillo kładzie dłonie na swojej głowie. 

– Pocałowałam cię – mówi przerażona. Wtrąciłbym się, ale nie jestem pewien czy wciąż utrzymuje się przy zdrowych zmysłach, a z wariatami lepiej nie zadzierać. Tak tylko zgaduję. – Zdradziłam Colton'a. Z tobą! 

Prycham. 

– Jesteś taka nudna. Przy tym, co robił twój narzeczony, pocałunek to nie zdrada. 

Gwałtownie zatrzymuje się. Zdejmuje z twarzy dłonie i patrzy na mnie. 

– Diego ci powiedział? – pyta szeptem. 

Gwałtownie unoszę brwi. Tak mi się powiedziało. Właściwie to nigdy nie zastanawiałem się nad związkiem Violetty i jej narzeczonego. 

– Nie – odpowiadam. – Ja... zgadywałem. 

Przez chwilę wpatruje się w moją twarz, tak jakby szukała znaku, że kłamię. Kiedy nic takiego nie znajduje, zrezygnowana odchodzi w stronę drzwi. 

– Violetta. 

Zatrzymuje się, ale nie odwraca w moją stronę. 

– Dlaczego w tym siedzisz? – Kiedy nie odpowiada, dodaję: – Współczuję ci. 

Nie współczuję jej tego, że facet ją zdradził. Faceci robią to na okrągło. Współczuję jej tego, że jest na tyle głupia, aby nadal się w to bawić, zamiast odejść. 

Najwyraźniej nie muszę jej wyjaśniać znaczenia moich słów, bo szybkim krokiem wychodzi i zamyka za sobą drzwi. 

 

Wieczorem, kiedy wychodzę spod prysznica, słyszę jak ktoś, głośno uderza w moje drzwi. Wycieram się, po czym ubieram spodnie dresowe i kieruję się do źródła hałasu. W chwili, w której otwieram, ktoś rzuca mi się na szyję i całuje. Szybko rozpoznaję, że to Violetta. 

Deja vu. 

Zamykam drzwi, żeby przypadkiem jej brat nas nie zauważył i kładę dłonie na jej biodrach, gotów odsunąć ją, ale wciąż przytrzymywać. Ze zdziwieniem jednak odkrywam, że stoi o własnych siłach i nie wyczuwam alkoholu. 

Zdezorientowany odrywam się, ale nie odsuwam. Przyglądam się jej, stojąc tak blisko, że nasze nosy się stykają. Lustruję ją wzrokiem, szukając dowodu na to, że znowu jest nawalona. Ona jednak stoi prosto i patrzy mi w oczy, trzymając dłonie na moich ramionach. 

– Nie chcę wzbudzać twojego współczucia – oznajmia szeptem. 

Przez chwilę zastanawiam się, co powinien odpowiedzieć, ale ona ułatwia mi sprawę, całując mnie. Błyskawicznie zdejmuje z siebie płaszcz, a zaraz po tym, ja pozbywam się jej podkoszulka. Błądzi dłońmi po moim nagim torsie, a ja podnoszę ją i opieram o ścianę. Oplata mnie nogami w pasie, a rękoma obejmuje moją szyję. 

Obawiam się, że dojdę do swojego celu szybciej niż się spodziewałyście. Co ja mówię? Szybciej niż ja się spodziewałem. 

 

~*~

Spierdzieliłam ostatni fragment, no wiem ;/.

Ale spójrzcie na tę długość! 2106 słów! Rozdziały tutaj wychodzą mi ostatnio długie w porównaniu z innymi opowiadaniami ;|. Żeby tak szło z rozdziałem na IJNYL ;D. Miałam pisać tam, ale było zbyt ciężko, więc przerzuciłam się na to opowiadanie i poszło o wiele lepiej. 

A propo IJNYL, jeśli podoba Wam się styl (?) jakim piszę to opowiadanie, to oczekujcie, bo tam w niedalekiej przyszłości pojawi się coś podobnego, ale z perspektywy Fiolki ^-^.

Ciężko mi powiedzieć czy jestem dumna z tego rozdziału ;D. Jak pisałam fragment z pocałunkiem przed mieszkaniem Fiolki, myślałam, że to będzie świetne, a potem skończyłam i to przeczytałam... i dupa XD. Ale to i tak jeden z lepszych opisów pocałunków jaki napisałam ;p. Pod ostatnim rozdziałem ktoś w komentarzu napisał mi, że się rozwijam i chciałabym pozdrowić tę osobę, bo naprawdę zrobiło mi się strasznie miło jak to przeczytałam <3. 

Btw ostatnio robiłam sobie rewatch Fiolki i postanowiłam, że tym razem obejrzę cały sezon drugi (obejrzałam tylko pierwszą połowę i to tylko raz, podczas gdy sezon pierwszy oglądałam z dziesięć) no i w pierwszym odcinku jest taka scena, w której Violetta śpiewa na lotnisku - Leon jest tam przebrany za pilota! :D Wygląda jeszcze bardziej szekszi niż w mojej wyobraźni ;p. Jakby mi się chciało w to bawić, to zamówiłabym szablon z tym zdjęciem w nagłówku :D.

Właśnie! Najważniejsza informacja - WCZORAJ MIAŁAM ZAKOŃCZENIE ROKU! <3 Jesus, nareszcie ;D. Będzie więcej rozdziałów, ale pewnie w sierpniu. Ten też pisałam tak trochę na ostatnią chwilę, bo chciałam go dodać jeszcze dzisiaj. Jutro jadę na zakupy, aby kupić coś moim znajomym z Polski i pakuję się. W poniedziałek natomiast rano wsiadam w samochód, jadę około 6-7h, potem przed 20:00 mój prom wypływa i we wtorek rano będę w Polsce :>. Jako ciekawostkę powiem Wam, że mam 3km do lotniska. Gdyby nie pies i samochód, przejechalibyśmy te 3km, lecieli 45min samolotem i dwie godzinki z Gdańska do mojego miasta ;pp. W każdym razie postaram się jeszcze pisać coś w podróży, ale w Polsce nie wiem, jak będzie z rozdziałami, bo raczej będę miała tam mało czasu, żeby usiąść samotnie i coś napisać ;D.

Łoj, długa ta notka ;o. Ale to dlatego, że miałam Wam dużo do przekazania ;D. Gratuluję tym, którzy to przeczytali.

Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał i czekam na Wasze opinie :*.

Do następnego! <3

Quinn ;p

PS

Jeśli macie bloga, podajcie linka ;D. Mam ostatnio kryzys książkowy i nie mam, co czytać, a blogów o Leonetcie nie umiem już szukać :(. Odwdzięczam się Wam linkiem do opowiadania Teddy ^-^. Jest zajebiste (lepsze niż to u góry ;D), wiec wbijajcie i komentujcie ;)).