Rozdział XXIV ~ "Tęsknię za tobą"

– Dwa dni, Fran – powiedział, chodząc w kółko po pokoju. – Dwa pieprzone dni i zero znaku życia. Co ona sobie, do cholery, myśli?!

Usiadł na kanapie i oparł łokcie na kolanach.

– Nie mogę nic zrobić. Czuję się bezradny. Po co poszedłem wtedy do tego klubu i dlaczego ją zaczepiłem? Pomyślałem sobie: fajna laska. Tak! Taka fajna, że przez nią wariuję. Cholera, Fran!

Poczuł na swoich ramionach jej ręce. Włoszka pochyliła się i wyszeptała mu do ucha:

– To się nazywa związek, Leon.

Westchnął głośno. Teraz, kiedy w końcu przyznał sam przed sobą, że chce spędzić przyszłość z Violettą, rozłąka wydaje się jeszcze gorsza. W tej chwili nie mógł sobie wyobrazić, co by zrobił gdyby wyjechała znowu na dwa lata.

Pragnął do niej zadzwonić, ale nie mógł – obiecał jej, że będzie cierpliwie czekał. Gdyby mógł cofnąć czas, nie robiłby tego. Castillo jechała w nocy, całkiem sama, na kompletne zadupie, gdzie nikt nie usłyszałby jej krzyku. 

Na samą myśl o tym, że coś mogłoby się jej stać, zaciskał pięści. Żałował, że jej tam nie zawiózł. Wiedział, że pewnie by się nie zgodziła, ale w takiej sytuacji powinien awanturować się, aż w końcu postawiłby na swoim.

– Na filmach dziewczyna nie wyjeżdża, chcąc sobie przemyśleć, czy jest sens bycia z mężczyzną, akurat wtedy, kiedy wszystko zaczynało się układać.

Usłyszał westchnięcie Francesci.

– Nie masz może jakiejś melisy? – zapytała, po czym poszła do kuchni i zaczęła przeszukiwać szafki. – Policz do dziesięciu i powiedz w końcu, dlaczego wyjechała.

– Powiedziała, że musi się zastanowić czy na pewno tego chce – oznajmił. – Kocha mnie, ale nie wie, czy da radę wciąż się ukrywać. W końcu pewnie minie sporo czasu, zanim będziemy mogli o nas powiedzieć Diego albo moim rodzicom. Nie chciała powiedzieć, gdzie jedzie i zabroniła do siebie dzwonić. Obiecała, że jak podejmie decyzję, sama się ze mną skontaktuje. Ale milczy.

Brunetka, słuchając uważnie, wróciła i zajęła miejsce koło niego. Spojrzał na nią.

– Boję się, że będzie wolała znaleźć sobie kogoś innego niż czekać, aż będzie mogła być ze mną – powiedział. Nie lubił rozmawiać o swoich uczuciach – nawet z Francescą – więc to wyznanie sporo go kosztowało. Był zły na Violettę za to, co z nim robi. – Mam ochotę rzucić wszystko i do niej jechać.

Gdyby tylko mu nie zakazała, już byłby w drodze. Mogłaby wywalić do za drzwi, ale on wróciłby z myślą, że było warto. Bo upewnił się, że nic jej nie jest i zobaczył ją. Nawet jeśli byłoby to tylko kilka sekund.

– To to zrób – odpowiedziała.

Podniósł głowę i ze zdziwieniem odkrył, że jego przyjaciółka mówi na poważnie.

– Zwariowałaś? Zabroniła mi. Tak na pewno pomógłbym jej podjąć decyzję – oznajmił. Gdyby olał jej prośbę, nie miałby już po co na nią czekać.

– Nie. Widzisz? To robisz cały czas – powiedziała, wstając z kanapy. Zaczęła okrążać pokój, tak jak robił to wcześniej Verdas. – Dajesz jej wolną rękę. Pokazujesz, że wcale ci aż tak nie zależy. To właśnie dlatego wyjechała dwa lata temu! Bo nic nie robiłeś, a teraz powtarzasz swoje błędy. Siedzisz tu i czekasz, aż podejmie decyzję w ogóle jej w tym nie pomagając. Wiesz, co przez to robisz? – spytała i, zanim zdążył odpowiedzieć, kontynuowała: – Dajesz jej do zrozumienia, że powinna cię zostawić i znaleźć sobie kogoś innego. To właśnie tego oczekujemy! Faceta, który nie da nam czasu na przemyślenia, tylko pokaże, że go nie potrzebujemy; że decyzja jest prosta!

– To co mam według ciebie, do cholery, zrobić?! – podniósł  głos. Denerwowało go to, że Fran robiła mu wykłady, zanim łaskawie powiedzieć, czego od niego oczekuje.

– Żebyś rzucił wszystko i do niej pojechał! Powiedział, że ją kochasz i walczył o nią! A potem masz ją tu przywieźć i powiedzieć o was rodzicom; pokazać, że czeka ją z tobą przyszłość! Leon, błagam cię, nie spieprz tego znowu. Za drugim razem wymówka: Byłem młody i głupi, nie zadziała.

Wstał i skierował się do drzwi.

– Gdzie idziesz?

– Do Violetty – rzucił i opuścił mieszkanie.

Zaraz po wejściu do firmy, skierował się w stronę gabinetu swojego ojca. Zatrzymał się przy biurku Jocelyn i uklęknął przed jej krzesłem, żeby ich oczy były na tej samej wysokości.

– Gdzie pojechała Violetta?

Nie miał wątpliwości, co do tego, że Joss to wiedziała. Kiedyś mówiły sobie wszystko, a teraz – kiedy się pogodziły – pewnie wróciły do tego zwyczaju.

Westchnęła głośno.

– Nie, Leon.

Nie spodziewał się, że to będzie łatwe, ale marzył o tym, żeby wsiąść już do samochodu i jechać po Castillo. Wkurzało go, że ta, jeszcze przed wyjazdem, postanowiła mu to utrudnić.

– Obiecuję ci, że nie będziesz tego żałować.

– Pojechała do ciotki – oznajmiła. – Nic jej nie jest, rano z nią rozmawiałam.

Zmarszczył brwi.

– Ciotki?

Szatynka nigdy nie wspominała o żadnej rodzinie. Wiedział tylko, że siostra i rodzice nie żyją. Myślał, że nikogo poza nimi nie miała. 

– Przyjaciółka jej mamy – wyjaśniła.

– Adres.

Widział na jej twarzy wahanie. Spostrzegł, że jednocześnie chce mu go dać i pozostać wierną szatynce. 

Nagle ze swojego gabinetu wyszedł jego ojciec. Na widok swojego syna, stanął gwałtownie i podniósł brwi. Leon dzisiaj nie mógł się na niczym skupić, więc Verdas kazał mu jechać do domu i wrócić jutro, kiedy już będzie mniej rozkojarzony. 

– Nie przyjdę jutro do pracy – oznajmił szatyn, zanim jeszcze mężczyzna zdążył się odezwać.

– Mam nadzieję, że w niedzielę pojawisz się na śniadaniu.

W tę niedzielę wypadała rocznica ślubu jego rodziców. Małżeństwo zawsze chce spędzić ten dzień ze swoimi synami, więc spotykają się na wspólnym śniadaniu w ich posiadłości i jedzą w rodzinnej atmosferze. Ich matka zawsze ma nadzieję, że w przyszłym roku chociaż jeden z nich przyjdzie z żoną, ale póki co, jeszcze się tego nie doczekała.

– Będę – zapewnił go i po chwili zastanowienia dodał: – Przyjdę z dziewczyną.

Verdas w odpowiedzi, obrzucił go zdziwionym spojrzeniem.

– Jaką dziewczyną?

– Tą, którą miałem wam przedstawić dwa lata temu – rzucił i wrócił wzrokiem do Joss. – To jak z tym adresem?

* * *

Po kilku minutach wpatrywania się w numer szatyna postanowiła w końcu zadzwonić. Najwyżej odprawi ją, mówiąc że ma się z nim skontaktować, jak już podejmie decyzję. Co jej szkodziło?

Siedziała tu już od dwóch dni i nie myślała o niczym innym. Na samą myśl o tym, że przez kolejne miesiące miałaby się ukrywać i wrócić do takiego związku, w jakim byli dwa lata temu, chciało się jej płakać. Ale z drugiej strony, wizja życia bez Leona była równie straszna. 

Wciąż zadawała sobie pytanie, dlaczego tak to wszystko spieprzyli? Czemu nie mogli być jak reszta tych normalnych par i po prostu być ze sobą? Kochać się i czasem się sprzeczać, ale godzić się tak, by sobie to wszystko wynagrodzić i po wszystkim pomyśleć, że było warto.

Westchnęła głośno, po czym nacisnęła zieloną słuchawkę i przyłożyła komórkę do ucha. Już po dwóch sygnałach, usłyszała jego głos.

– Halo? Violetta, wszystko okej?

Przymknęła oczy i milczała przez dłuższą chwilę. Nie wiedziała, co mu powiedzieć. Wcześniej wydawało jej się to dużo łatwiejsze, a teraz czuła, że jest coraz dalej od podjęcia decyzji. 

– Violu?

– T-t-tak – odpowiedziała szybko. – J-ja tylko chciałam cię usłyszeć. Tęsknię za tobą.

– Ja za tobą też – zapewnił ją. – Niedługo się zobaczymy.

Nagle usłyszała dźwięk klaksonu.

– Leon, jedziesz teraz samochodem?

Wiedziała, że stanowczo za szybka jazda samochodem Verdasa i rozmowa przez telefon to złe połączenie. Już dwa lata temu mówiła mu, żeby albo przestał jeździć tak szybko, albo kupił specjalną słuchawkę – najwidoczniej do tej pory nie zdążył zastosować jej rady.

– Nie mogę teraz rozmawiać. Oddzwonię do ciebie później, dobrze?

Zanim zdążyła odpowiedzieć, rozłączył się. Przez chwilę trzymała jeszcze telefon przy uchu, jakby miało to sprawić, że usłyszy jego głos ponownie, po czym w końcu go odłożyła i westchnęła głośno.

– Mogłam go zabrać ze sobą – powiedziała sama do siebie, choć dobrze wiedziała, że jego obecność ani trochę by jej nie pomogła.

– Długo będziesz jeszcze tak siedziała? – wyrwał ją z przemyśleń głos Monici. – Myślałam, że przyjechałaś tu odpocząć.

– Przyjechałam tu wszystko przemyśleć – poprawiła ją od razu. – I teraz właśnie to robię.

Monica usiadła przed nią przy kuchennym stole i westchnęła głośno.

– Pomogłabym ci, ale, jak pewnie wiesz, nie jestem specjalistką w kwestii związków.

Przyjaciółka jej mamy była zawsze bardzo miłą i pomocną kobietą. Jej jedyną wadą była słabość do nieodpowiednich mężczyzn. Zawsze coś ciągnęło ją do bad boy'ów i nieraz się na tym sparzyła. Jej ostatni chłopak wiele razy podniósł na nią rękę i kiedy w końcu – z pomocą rodziców szatynki – się od niego uwolniła, postanowiła, że od teraz będzie żyła sama.

I trwała w tym postanowieniu – już nigdy nikogo sobie nie znalazła; każde święta spędzała z rodziną Castillo i skupiła się na pracy oraz przyjaciołach.

– Dwa lata temu myślałam, że skoro dostałaś nauczkę, to znajdziesz sobie normalnego chłopaka. Tymczasem spotykałaś się z jeszcze gorszym bratem twojego byłego, a w końcu znowu z nim.

– Kocham go – powiedziała, jakby to wszystko usprawiedliwiało.

Kobieta wyciągnęła rękę przez stół i złapała ją za dłoń.

– Wiem, kochanie – oznajmiła. – Ale czasem to nie wystarcza. Związek nie polega na samej miłość. 

Monica wstała.

– Nie siedź za długo. – Pocałowała ją w policzek i skierowała się w stronę schodów.

Westchnęła głośno i po chwili usłyszała dźwięk prysznica na górze.

Ziewnęła i już szła w stronę swojego pokoju, kiedy w domu rozległ się dzwonek do drzwi. Z zaskoczeniem spojrzała na zegarek na kuchence i zauważyła, że jest już po dwudziestej czwartej. Uniosła brwi i podeszła do drzwi. 

Po otworzeniu ich zdumiona stwierdziła, że stoi przed nią Leon Verdas. Miał na sobie luźne ciuchy – nie takie, które nosi w pracy, a jego włosy były poczochrane. Jej uwagę jednak przykuło to, co trzymał w dłoni – otwarte czerwone pudełeczko z pierścionkiem w środku.

– Wyjdź za mnie.

~*~

Eeee, przepraszam? XDD

Nie no, znowu rozdział mi się nie podoba ;---; Spieprzyłam ostatni frag dość ważny i wgl ;//.

Ogólnie jest to pierwszy rozdział w historii tego bloga pisany z dwóch perspektyw i bez wspomnienia XD. Czemu? Miałam to rozwinąć i chciałam zrobić z tego dwa rozdziały (jeśli pytacie: jak?, to wiedzcie, że sama zadaję sobie to pytanie ;D), ale stwierdziłam, że zanudzilibyście się, a ja bym się namęczyła bez powodu. Jeśli chodzi o wspomnienie to (a) kończą mi się pomysły, (b) rozdział byłby za długi.

W każdym razie mam nadzieję, że mimo wszystko nie wyszło to takie okropne, jak mi się zdaje i czekam na Wasze opinie ;)

Do następnego ;>

Quinn ;*