01. ~ Złe mieszkanie

Wchodzę do budynku i z zaskoczeniem odkrywam, że wszędzie są zgaszone światła. Dopóki oni nie wpieprzają się w moją pracę, powinienem robić to samo. Ale jak, do cholery, można nie pomyśleć o tym, żeby zapalić światło w nocy, w budynku pełnym pilotów – małej część osób, która czasem wraca z pracy bardzo późno.

Ziewam i przystaję, zastanawiając się, co zrobić. Normalnie zadzwoniłbym tam, gdzie się dzwoni w takich sytuacjach (jeśli któraś z was wie, co to za miejsce, byłbym wdzięczny, gdyby dała mi znać). Jestem jednak po kilkugodzinnym locie i w tej chwili tak chce mi się spać, że nie jestem nawet pewien czy potrafię trafić do swojego mieszkania.

Odwracam się i widzę męską sylwetkę, którą oświetla uliczna latarnia. Po chwili mężczyzna wchodzi do środka.

– Nie ma prądu i wody w całym budynku – oznajmia, a ja od razu rozpoznaję ten głos. Federico.

Postanawiam nie komentować niedopatrzenia tych jełopów, którzy mają tak mało do zrobienia, a i tak nie potrafią tego dopilnować, i patrzę z zainteresowaniem na przyjaciela. 

– Co robiłeś w mieście o trzeciej nad ranem?

Mój wzrok przyzwyczaił się już do panującej wszędzie ciemności, więc nie mam problemów z dostrzeżeniem jego wzruszenia ramionami.

– Byłem w klubie, a tam poznałem laskę – mówi, a ja nie potrzebuję niczego więcej. Niestety chyba nikogo w moim gronie nie obchodzi, że mam głęboko gdzieś życie osobiste wszystkich tutaj. O ile w ogóle jakieś mają. – Po tym, jak wyznała mi miłość po drugim orgazmie, stwierdziłem, że pora wiać. Nie chciałem jednak zadzierać z pijaną wariatką, więc wymknąłem się dopiero, jak zasnęła.

Unoszę brwi, choć wiem, że tego nie widzi.

– Jestem padnięty – dodaje. – Właśnie w takich chwilach, jak ta cieszę się, że nie mieszkam na ostatnim piętrze, jak ty.

Kieruje się w stronę schodów, a ja go nie zatrzymuję. Trzecia nad ranem to zdecydowanie nie jest godzina, o której mam ochotę na bezsensowne pogawędki.

Stoję jeszcze przez chwilę, zamiast iść do windy, i zastanawiam się, co za idiota korzysta jeszcze ze schodów. Myślałem, że są nieużywane od tak dawna, że już tam straszy.

I nagle do mnie dociera. Nie ma prądu. Co oznacza, że winda nie działa. Kurwa! 

Biorę moją walizkę i wściekły otwieram drzwi od klatki schodowej. A więc tak właśnie ludzie poruszali się sto lat temu. Pieprzeni geniusze postanowili skupić się na broni, którą walczyli, o cholera wie co, niż na zbudowaniu windy. Może gdyby historia potoczyła się inaczej, teraz maszyna działałaby na baterie. Albo poruszałaby się w inny sposób, którego nie jestem w stanie wymyślić o pieprzonej trzeciej nad ranem.

Korzystając z latarki w komórce, wspinam się na najwyższe piętro.

Nie spędzam dużo czasu w mieszkaniu – przez ostatnie lata poświęcałem się pracy. Brałem cholernie dużo dodatkowych godzin, żeby osiągnąć swój cel – zostać kapitanem. 

Jestem jednak perfekcjonistą i moje mieszkanie ma być idealne – nawet jeśli tylko od czasu do czasu w nim sypiam.

Wyobraźcie sobie, że większość czasu spędzacie w pracy. Wracacie do domu po kilku dniach, żeby kolejnego znowu wyjść, ale okazuje się, że mieszkacie w małej klitce w piwnicy, a waszymi nowymi współlokatorami są szczury. Niezbyt dobra perspektywa, co?

No właśnie. Dlatego robię wszystko, żeby tego uniknąć.

Moje mieszkanie ma być czyste, duże i mieć świetny widok na miasto.

Wiem, że pewnie połowa z was nienawidzi swojej pracy, a druga znienawidzi ją w przyszłości. Ale ja moją kocham. Czuję się najszczęśliwszy, kiedy wznoszę się nad chmurami i mam szansę zobaczyć budynki, kiedy wydają się niesamowicie małe.

Widok z okna jest marną imitacją tego, co widzę z samolotu, ale to zawsze coś.

I właśnie w takich chwilach Bóg każe mnie za to, że dbam o to by mieć wszystko, czego potrzebuję – nawet jeśli zachcianki są niedorzeczne.

Kiedy docieram na ostatnie piętro, jestem jeszcze bardziej padnięty niż wcześniej. Chwytam za klamkę i otwieram drzwi do swojego apartamentu. Dziwicie się, że nie są zamknięte na klucz? Przestańcie. Nigdy ich nie zamykam. Najpierw zrezygnowałem z tego, bo uznałem, że jest to zbyt czasochłonne, a później najzwyczajniej w świecie je zgubiłem. Nie patrzcie się tak – nie wierzę, że jest na tym świecie choć jedna osoba, która swoich nigdy nie straciła. Jestem tylko człowiekiem. Bardzo śpiącym człowiekiem.

Tak śpiącym, że po wejściu do mieszkania nie trudzę się nawet z świeceniem sobie latarką z telefonu. Półprzytomny kieruję się do swojej sypialni. Tam ściągam swój mundur i w samych bokserkach kładę się do łóżka. W końcu.

Łóżko, jesteś jedyną osobą na świecie, którą szczerze kocham. Co z tego, że nawet nie jesteś osobą?

Budzi mnie pisk. Kobiecy pisk. 

Normalnie pomyślałbym, że to nowa panienka, któregoś z tych idiotów, nazywających siebie moimi sąsiadami, ale dźwięk nie dochodzi zza drzwi. Czuję się, jakby ta osoba stała nade mną i piszczała.

Kiedy otwieram oczy, okazuje się, że słusznie.

Przy łóżku stoi szatynka. Ładna? Ujdzie. Myślę, że po uczesaniu się, zakryciu worów pod opuchniętymi od płaczu oczami i rozebraniu się powinna być ładniejsza.

Myślicie, że jestem dupkiem? Pobudka, każdy facet tak właśnie myśli o kobiecie.

Wyobraźcie sobie kupno nowego telefonu. Może wam się podobać na półce w sklepie, ale dopiero po zabraniu go do domu i włączeniu, przekonujecie się, czy jest czegoś wart. 

Tak samo jest z kobietami. Laska może sprawiać wrażenie ładnej, ale dopiero po spędzeniu z nią nocy, wyrabiamy sobie na ten temat zdanie. 

A kiedy widzę laskę z niezłym ciałem, która ma na sobie babciną bieliznę, mam ochotę paść na kolana i błagać, żeby już ją zdjęła. Kto w ogóle sprzedaje takie gówno? Poprawka: kto je kupuje?

Nagle do głowy przychodzi mi pytanie: co ona tu robi? Wczoraj przecież latałem i wróciłem dopiero w środku nocy. A może to było przedwczoraj?

Marszczę brwi.

– Czy ja z tobą spałem?

Na jej twarzy w tej chwili maluje się mieszanka emocji. Żałujcie, że tego nie widzicie. Zaskoczenie,  zdenerwowanie, szał, niepewność. Mam ochotę się zaśmiać, ale widząc ją w takim stanie, nie jestem pewien, jak to się skończy.

Czekam więc, aż mi odpowie.

– Nie wiem, kim ty, do cholery, jesteś i co robisz w tym łóżku! Nie zadzwoniłam jeszcze na policję tylko ze względu na to – ręką pokazuje mój mundur i walizkę – ale jeśli za pięć minut wrócę, a ty nadal będziesz się tu znajdował, nie zawaham się!

Zanim zdążę odpowiedzieć, znika za drzwiami, które prawdopodobnie prowadzą do łazienki.

Verdas, pora zacząć bardziej uważać na osoby, z którymi sypiasz.

Rozglądam się po sypialni i nagle do mnie dociera. Ja tu nie mieszkam.

Błyskawicznie wstaję, po czym zabieram swoje rzeczy i opuszczam pomieszczenie, bojąc się, że laska za chwilę naprawdę zadzwoni na policję.

Przechodząc przez mieszkanie, uświadamiam sobie, że należy do Diego. Cholera. Czy ja właśnie spędziłem noc obok laski mojego najlepszego kumpla?

– Skąd ty, do cholery, wytrzasnąłeś siostrę?

– Jestem pewien, że kiedyś ci o niej wspominałem.

Czy jest coś gorszego od spania obok dziewczyny kumpla? Owszem. Spanie obok siostry kumpla. Dziewczyny przychodzą i odchodzą, a siostra jest kimś kompletnie zakazanym. Facet mniej się zdenerwuje, gdy zobaczy przyjaciela ze swoją matką.

Wasi bracia mogą wam dokuczać i sprawiać, że macie ochotę ich zabić, ale kiedy przyjdzie co do czego, obronią was jak pies swojej kości. 

Nikt nie ma prawa dotykać siostry faceta – no chyba, że chce się zaprzyjaźnić z jego pięścią.

A propo sióstr. Jestem pewien, że Diego o żadnej swojej nie wspominał. Pamiętałbym. 

A może nie?

Bardziej prawdopodobne jest to, że po prostu go nie słuchałem. Sztuka udawania, że obchodzi was życie innych, choć w rzeczywistości jest zupełnie inaczej, jest cholernie przydatną umiejętnością, której ja po latach stałem się mistrzem.

Połowa ludzi z tego budynku opowiadała mi cały swój życiorys, a ja jestem w stanie podać tylko ich nazwiska i zawód, jeśli pracujemy razem. No dobra – osób z mojego piętra. Reszty, poza nielicznymi wyjątkami, jak Diego czy Federico, nie jestem w stanie poznać na ulicy. 

Ale uwierzcie, gdybym zapamiętywał więcej informacji o tych wszystkich ludziach, w mojej głowie brakowałoby miejsca na bardziej potrzebne rzeczy, jak na przykład numer do pizzerii. 

– Przyjechała tutaj dopiero tydzień temu. Sam dowiedziałem się przez telefon – dodał. I tak nie wiedziałem, że wcześniej nie mieszkała w Seattle. Nie wiem i nie wiedziałem o niej niczego, poza tym, że nie umie wybierać bielizny. – Pokłóciła się z narzeczonym, więc pozwoliłem jej przenocować u mnie. Słuchaj, jak wrócę postaram się złagodzić sytuację, ale póki co… może ją przeproś?

– Ja? Za co, do cholery?

– Nie wiem, może za to, że położyłeś się w łóżku, w którym ona spała?

Violetto Castillo, jesteś pierwszą kobietą, której kupuję kwiaty, myślę, płacąc starszej kobiecie z kwiaciarni za rogiem.

Nigdy nie zrozumiem sensu wydawania kasy na trochę zielska, które jutro i tak będzie do wyrzucenia. Jeśli chcecie, żeby w waszym domu unosił się ładny zapach, poproście o odświeżacz, a jeśli potrzebujecie ozdoby, zażyczcie sobie figurki z targu albo sklepu z nikomu niepotrzebnymi pierdołami. 

Wchodzę do budynku i przywołuję windę, która na szczęście działa. Trochę się spóźniliście.

Wzdycham głośno i pukam do drzwi, znajdujących się naprzeciwko tych od mojego mieszkania. Czekam, czekam i czekam. Rany, dziewczyno, myślisz, że mam cały dzień?

W końcu otwiera, a ja szybko lustruję ją wzrokiem. Rany.

Po umalowaniu się, uczesaniu i ubraniu w granatową koszulkę na ramiączkach, szary sweter i dżinsy, wygląda na… żywą?

Jej oczy nadal są opuchnięte od płaczu, a na twarzy gości smutek, ale nie wygląda już tak, jakby miała ochotę wyskoczyć zaraz przez okno. 

Teraz zdecydowanie sprawia wrażenie ładnej. 

– Hej, jestem… – I właśnie w tej chwili mnie rozpoznaje.

Pytacie, skąd to wiem? A stąd, że zamyka drzwi od mieszkania. Zamyka to złe słowo. Trzaska nimi. Przed mną! Pomyśleć, że wydałem kasę na to głupie zielsko, dla niej.

– Też cię nie lubię! – krzyczę i wracam do swojego mieszkania.

Zanim jednak zamykam drzwi, stwierdzam, że podaruję to zielsko miłej pani z obsługi, która sprząta korytarz.

Ingrid, jednak to ty będziesz pierwszą kobietą, która dostanie ode mnie kwiaty. Mam nadzieję, że w odróżnieniu co do niektórych, ty to docenisz.

~*~

Nicol pisała, że już tu nie wróci :))). Dziękujemy, Nicol, za narobienie nam nadziei. Proszę ;D.

A więc... co to jest? To jest mój wstępny pomysł. Tak właśnie wyglądałoby opowiadanie o Leonie, gdybym zdecydowała się je pisać. Wstawiam to tutaj, bo skoro wcześniejsze opo też było trochę o L., to to jest chyba najodpowiedniejsze miejsce.

No i po prostu chciałam poznać Waszą opinię na temat tego, czy mam to kontynuować, czy jednak wolelibyście coś bardziej zbliżonego do poprzednich opowiadań. 

Prawda jest taka, że rozdział 2. - nawet jeśli wyrazicie dobre opinie - pojawi się dużo później. Nie jestem jeszcze do tego opowiadania przekonana, pomysł jest póki co, wg mnie, średni, no i nie wiem, czy poradzę sobie z trzema blogami teraz, kiedy w czwartek idę do sql.

Ale! Dodałam, bo chcę poznać Waszą opinię itd. ;p

No więc ten, czekam na opinie? XDD

Przepraszam, że jednak wróciłam ;p.

Może do następnego ;*

Quinn ;))

PS
Jeśli zaraz pojawi się opowiadanie z perspektywy Leona, pisane podobnym stylem, przysięgam, że zrezygnuję  z tego pomysłu raz na zawsze.