Rozdział XIV ~ Spacer po parku

– Jak się bawisz? – zapytał, kiedy położyła mu dłoń na ramieniu i zaczęli tańczyć. Jak na złość akurat teraz musieli puścić wolny kawałek.

W pierwszym momencie zastanawiała się nad odpowiedzią, ale w końcu powiedziała:

– Wspaniale. – Zmusiła się do uśmiechu, ale oboje wiedzieli, że jest on równie sztuczny, jak usta i cycki babki, która właśnie tańczy z jej chłopakiem. – Dobre jedzenie i w-w ogóle... no wiesz...

Kiedy jego brew powędrowała do góry, od razu przestała się uśmiechać.

– Nie doceniałam tego, że nigdy nie zabierałeś mnie na takie imprezy – powiedziała, jednak dopiero po chwili zdała sobie sprawę z tego, że raczej nie powinna mówić o ich związku, a tego unikać. Co więcej przyznała właśnie, że Leon pod tym względem jest lepszy niż Diego. Cholera, przemknęło jej przez myśl, ale nic więcej nie dodała.

Szatyn spojrzał na bruneta, który właśnie śmiał się z żartu pani C.

– Od zawsze miała na niego chrapkę – oznajmił.

– Zauważyłam – odpowiedziała i powstrzymała się przed wyznaniem Verdasowi, że o dziwo nie przeszkadza jej to. Jakbym już nie powiedziała za dużo. – Jesteś tu z Jocelyn?

Sama nie wiedziała, czemu zadała to pytanie. Powinna udawać, iż w ogóle ją to nie interesuje, ale prawda była taka, że myśli o tym od chwili, w której dowiedziała się, że Leon będzie na tym przyjęciu.

Pokręcił głową, przygryzając wargę, a ona w duchu odetchnęła z ulgą. Nie powinna być zazdrosna, ale niestety była. Udawała obojętną i chciała mieć życie uczuciowe szatyna głęboko gdzieś, ale tak naprawdę bolał ją widok jej byłego chłopaka z jej eksprzyjaciółką.

– Musiała wyjechać na parę dni z miasta – wyjaśnił. – Ale... chyba nie jesteśmy dla siebie stworzeni.

Z trudem powstrzymała uśmiech.

Zdała sobie sprawę z tego, że jeszcze nigdy nie czuła się tak niezręcznie przy Leonie. Sama nie wiedziała, co jest tego powodem – ich ostatnia rozmowa, jej związek z jego bratem? Powodów w rzeczywistości jest o wiele więcej. Szatynka z każdym dniem coraz bardziej tęskni za Leonem, któremu mogła wszystko powiedzieć; którego nigdy się nie krępowała i obawia się, że jeśli dalej tak pójdzie – on już nie wróci.

Kiedy piosenka się skończyła, pożegnała Verdasa i wyszła się przewietrzyć. Narzuciła na nagie ramiona czarny płaszcz, po czym opuściła lokal. Rozejrzała się wokół i postanowiła, że przejdzie się po parku za budynkiem. Było tam cicho i spokojnie, a w tej chwili właśnie tego potrzebowała. Chciała przemyśleć wszystkie ostatnie zdarzenia, ale miała świadomość, że analizowała je już cholernie wiele razy i nie doszła, jak do tej pory do żadnego wniosku. Z Diego miałaby to, czego zawsze chciała od Leona – poważny, stabilny związek, mogłaby spędzać z nim wszelkie imprezy rodzinne, poznawać jego znajomych i mieć pewność, że od tak jej nie zostawi.

Leon natomiast był dzieciakiem, bał się jakiejkolwiek odpowiedzialności, a co dopiero związku, który ma jakąś przyszłość. Gdyby nie to, co w tej chwili łączyło ją z Diego, nigdy nie poznałaby jego rodziców. Francesci, jego najbliższej przyjaciółki, zapewne również by nie zobaczyła na oczy, gdyby ta nie wzięła tego w swoje ręce. A mimo to kochała młodszego Verdasa i nie potrafiła tego przerwać.

Zanim się obejrzała, była już w głębi parku i nie do końca wiedziała, w którym kierunku się udać, aby wrócić na przyjęcie. Kiedy jednak zobaczyła dwóch pijanych mężczyzn zmierzających w jej stronę, automatycznie odwróciła się i szybkim krokiem próbowała się od nich oddalić.

– Ej, ej, nie uciekaj! – usłyszała za sobą głos jednego z nich. – Z nami nic złego ci się nie stanie.

Przyspieszyła kroku i pomacała kieszeń z nadzieją, że jest tam jej komórka – wiedziała jednak doskonale, że znajduje się w kopertówce, którą zostawiła na sali bankietowej. Puls jej przyspieszył, kiedy usłyszała, jak mężczyźni znowu ją wołają. Rozejrzała się, ale nie zajęło jej wiele zauważenie, że poza nimi, nie ma w pobliżu nikogo innego.

Pisnęła zaskoczona, kiedy ktoś złapał ją za rękę i obrócił w swoją stronę. Od razu poczuła wstrętny odór alkoholu, ale kiedy chciała wyrwać mu dłoń, zaczął trzymać ją jeszcze mocniej, czym sprawiał jej ból.

– Puść mnie – powiedziała w końcu zła i jednocześnie przestraszona.

– Proszę, proszę – odezwał się drugi mężczyzna, stojący za tym, który właśnie miażdżył jej nadgarstek. – Jednak mówisz.

– Co my z tobą zrobimy? – pyta ten pierwszy. Mimo ciemności, szatynka bez problemu dostrzega jego głupi uśmieszek.

Już chciała się poddać i przestać wyrywać, kiedy czyjaś pięść uderzyła mężczyznę w twarz.

– Masz przy sobie telefon? – zapytał po zapięciu jej pasów i zajęciu miejsca kierowcy. Pokręciła głową wpatrując się pustym wzrokiem przed siebie.

Westchnął głośno i wyjął z kieszeni marynarki komórkę, włączając się w tym czasie do ruchu. Po chwili przyłożył aparat do ucha. Castillo nie wsłuchiwała się zbytnio w słowa, ale i tak wywnioskowała po nich, że zadzwonił do Francesci.

– Nie mów mu nic – powiedziała w końcu zachrypniętym głosem.

– Dlaczego?

Nie odpowiedziała. Sama nie wiedziała do końca, dlaczego. Po prostu do tej pory była przerażona tym, co ci mężczyźni chcieli jej zrobić. Wciąż miała przed oczami to, co mogłoby się stać, gdyby nie to, że Leon zaczął się martwić tym, iż jej tak długo nie ma i poszedł jej szukać.

– Powiem mu, że źle się poczułaś i odwiozłem cię do twojego mieszkania.

Kiwnęła głowę, po czym oparła głowę o szybę.

Wiedziała, że mieszkanie Leona nie jest daleko, ale i tak czas dłużył się jej niemiłosiernie. Kiedy dojechali, Verdas wyprowadził ją z auta i zaprowadził do swojego lokum. Dał jej swoją koszulkę i zadzwonił do Diego, kiedy poszła wziąć prysznic.

Dopiero ciepła woda, a potem jego zapach na koszulce przyniosły jej ukojenie. W tym momencie była wdzięczna Leonowi za to, że się nią w ogóle zainteresował. To Diego powinien to zrobić – ale zapewne był zajęty panią Collins. Mimo to, nadal nie była o nią zazdrosna. Cholernie ją to dezorientowało.

– Jak było u twojej przyjaciółki? – zapytał ją, ale zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, kontynuował: – Tutaj było wspaniale. W końcu przespałem całą noc, nikt mnie nie obudził i nareszcie mogłem spóźnić się do pracy, i wiesz co? Moja lodówka znów jest pusta!

Uśmiechnęła się szeroko.

– Wspaniale, to może za tydzień pojadę do innej znajomej? – zaproponowała, obserwując jego reakcję. – Mieszka dalej, więc będę mogła zostać tam dłużej.

Przyciągnął ją do swojej piersi, po czym pokręcił głową.

– Prędzej przykuję cię kajdankami do łóżka i nie będziesz mogła wyjść nawet do sklepu na rogu.

Zaśmiała się, po czym przystanęła i go pocałowała.

– Przemyślałeś to, o czym rozmawialiśmy przed wyjazdem? – spytała, patrząc mu w oczy. W głębi duszy miała nadzieję, że potwierdzi, ale niestety – zgodnie z jej przypuszczeniami, odwrócił wzrok i wziął ją za rękę, po czym ruszył dalej.

– Co? – zapytał, choć oboje wiedzieli, że wie, o czym szatynka mówiła.

Westchnęła.

– Czy twoi rodzice w ogóle wiedzą, że z kimś się spotykasz?

Wzruszył ramionami.

– Ma to w ogóle jakieś znaczenie? Przecież to ja się z tobą spotykam, co im do tego?

Nie odpowiedziała. Parę miesięcy nie przeszkadzało jej to, że nie zna jego znajomych i rodziny, ale z biegiem czasu coraz bardziej zaczynało jej na tym zależeć. W końcu państwo Verdas mieszkają w tym samym mieście, Leon widuje swojego ojca i brata w firmie codziennie, a oni nawet nie wiedzą o jej istnieniu.

– Diego weźmie twoją torebkę – oznajmił szatyn, kiedy weszła do salonu w samej koszulce sięgającej do połowy ud i bieliźnie. – Powiedziałem mu, że klucze do swojego mieszkania miałaś w kieszeni kurtki, więc o ile nie będzie jej przeszukiwać, nie powinien o nic wypytywać.

Podniósł głowę, po czym dokładnie się jej przyjrzał. Castillo automatycznie zaczęła czuć się skrępowana, czując jego spojrzenie na swoich nagich nogach. Chrząknęła cicho.

Po dłuższej chwili Verdas z powrotem odwrócił się w stronę kanapy i narzucił na nią narzutę.

– Prześpię się na kanapie.

– Nie musisz tego robić – szepnęła niepewnie.

Ponownie zwrócił się w jej stronę i uniósł kąciki ust.

– Ale chcę.

~*~

I oto 14. :) Zacznę od tego, że nawet fajnie mi się ją pisało :D Tak btw w tym rozdziale miało być coś jeszcze, ale stwierdziłam, że i tak jest ciut dłuższy niż zazwyczaj, a ten fragment spokojnie mogę wcisnąć w piętnastkę :D. Tymczasem mam nadzieję, że ten rozdział się Wam spodobał - wzięłam sobie Wasze uwagi, co do Leonetty i może w tym rozdziale jeszcze tego tak nie widać, ale zbliżą się do siebie, obiecuję :*. Swoją drogą - przez 12 rozdziałów odezwały się na ten temat ze dwie osoby, a po 13 nagle wszyscy zaczęli pytać, czy aby na pewno na tym blogu będzie Leonetta, ZMÓWILIŚCIE SIĘ CZY JAK? XDDD
Rozdział jest pisany z perspektywy Fiolki (większość osób, które zagłosowały w ankiecie, tego właśnie chciały) i myślę, że co drugi rozdział będzie właśnie tak wyglądał, ale... jeszcze się zobaczy :D.
Mam nadzieję, że rozdział się spodobał i obiecuję, że Leonetty będzie już coraz więcej XD No i oczywiście zapraszam do zakładek w razie jakiś jeszcze pytań czy uwag co do ogółu :D

Do następnego :*

Quinn :*

PS
Korekta jutro, obiecuję! XD