Rozdział XIII ~ "Mleko już się rozlało"

– Po tym, jak dowiedziała się o ciąży zaczęła się strasznie dużo stresować, zrywała nocki i więcej pracowała, no wiesz... żeby zająć myśli czymś innym. – Westchnął, po czym mówił dalej: – Pewnego dnia wróciła z pracy do domu i zasłabła. Przez otwarte drzwi zobaczyła ją sąsiadka, zadzwoniła na pogotowie, ale było już za późno.

Brunetka usiadła bliżej i objęła go od tyłu, ale ten nadal siedział nieruchomo z rękoma położonymi na kolanach. Wpatrywał się w jakiś punkt przed sobą.

– To nie twoja wina – szepnęła.

Wstał gwałtownie.

– A kogo, do cholery? – Ponownie westchnął i zaczął chodzić w tą i z powrotem po pokoju. – Gdybym nie był takim dupkiem, to by się tym tak nie przejmowała tylko zadzwoniła do mnie; gdybym się bardziej postarał, nigdy by nie wyjechała i byłbym na miejscu. Mogłem, do cholery, jechać za nią.

Przez chwilę Włoszka się nie odzywała. Verdas wiedział, że zgadza się chociaż z częścią jego wypowiedzi.

– Oboje po części zawiniliście – powiedziała w końcu. – Ale mleko już się rozlało. To przeszłość i nic, co teraz zrobisz tego nie zmieni.

Westchnął, ale wiedział, że kobieta ma rację. Nie może zmienić przeszłości i cholernie tego żałuje.

– Zaprosisz Jocelyn na jutrzejsze przyjęcie? – zmieniła temat.

– Jakie przyjęcie?

Spojrzała na niego zdziwiona.

– Przyjęcie charytatywne. To, na które zaprosili cię twoi rodzice – przypomniała.

Przeklął pod nosem. Zupełnie zapomniał o przyjęciu charytatywnym fundacji, którą jego rodzice wspierają od lat. Wiedział, że nie ma szans się z tego wykręcić. Impreza jest organizowana co rok i jest dla państwa Verdas ważniejsza niż ich własne urodziny.

Westchnął głośno.

– Nie, dzisiaj wyjeżdża za miasto do jakiejś koleżanki. Zupełnie o tym zapomniałem. – Nagle spojrzał na nią błagalnym wzrokiem.

– Nie – powiedziała widząc jego spojrzenie. – Może, gdybyś obudził się wcześniej, ale nie zaprasza się kogoś na przyjęcie dzień przed!

Klęknął przed nią, opierając ręce na jej kolanach.

– Oboje wiemy, że ty też nie masz z kim iść. Poszedłem z tobą na studniówkę, jak Matt cię zostawił...

Przez chwilę przygląda mu się zła za to, że wspomniał o tym, jak w liceum została wystawiona przez swojego chłopaka w dzień studniówki.

– Do końca życia będziesz mi to wypominał. – Westchnęła. – Okej.

– Musisz jechać? – zapytał, parkując samochód. – Moglibyśmy zostać w łóżku cały dzień, iść do kina... zostać w łóżku cały dzień...

Zaśmiała się, po czym pochyliła w jego stronę i pocałowała go namiętnie. Pogłębił pocałunek, mając nadzieję, że tym skłoni ją do zostania. Głupio mu było przyznać to nawet przed samym sobą, ale nie chciał, żeby wyjeżdżała. Ta się jednak uparła i jedzie za miasto do przyjaciółki.

Leon jej nie znał, ale już teraz wiedział, że by jej nie polubił.

– Już się umówiłam, nie mogę teraz zadzwonić i powiedzieć, że w ostatniej chwili zmieniam plany.

– Mogę to zrobić za ciebie.

Ponownie miał okazję usłyszeć jej śmiech. Oparła się o jego ramię.

– Nie mam co do tego wątpliwości, ale mimo wszystko, nie skorzystam – oznajmiła, po czym pocałowała go w szyję. – Zadzwonię wieczorem.

– Przyjdź wieczorem.

Nie była w stanie powstrzymać uśmiechu.

– Kocham cię.

Ponownie zamarł. Kiedy powiedziała mu to parę dni temu, udał, że nic się nie stało. Wmawiał sobie, że nie to miała na myśl i, że powiedziała to pod wpływem emocji. Teraz, kiedy to powtarza, zdaje sobie sprawę z tego, że ma przechlapane. Gdyby byłaby to każda inna dziewczyna, bez zastanowienia by z nią zerwał, ale nie z Violettą. Sam nie wiedział, czemu, ale nie mógł i nie chciał tego.

– Do zobaczenia za kilka dni.

Zobaczył cień rozczarowania na jej twarzy, ale zignorował to i jeszcze raz ją pocałował.

– Jesteś pewna, że nie mam cię tam zawieźć?

– Pojadę autobusem – oznajmiła, po czym wymusiła uśmiech i wysiadła.

– To co, widzimy się za tydzień? – usłyszał głos Jocelyn, która pocałowała go w policzek i wysiadła.

– Tak, Violu.

– Co? – spytała, zaglądając do samochodu, kiedy do szatyna dotarło, co powiedział. Błyskawicznie przestał patrzeć na punkt przed sobą i zwrócił wzrok na nią.

– Mówiłem, że będę tęsknić.

Uśmiechnęła się i zamknęła drzwi.

Verdas westchnął głośno i uderzył głową o kierownicę.

– Nigdy bym nie pomyślała, że to klimaty Violetty – powiedziała Francesca, tańcząc z Verdasem.

Szatyn przeniósł wzrok na Castillo. Stała obok Diego, uśmiechając się sztucznie, podczas gdy ten wdał się w miłą pogawędkę ze znajomą rodziców, która jest od niego o jakieś 15 lat starsza i ma męża – który, rzecz jasna, stoi obok – ale nigdy nie ukrywała tego, że brunet ją pociąga. W głowie Leona mimowolnie pojawia się niechciana myśl: W takim razie niech zajmie się nią, a Violettę zostawi w spokoju.

– Bo nie są – stwierdził. – Na sto procent teraz myśli, jak bardzo wolałaby siedzieć w domu i w pidżamie oglądać powtórki jednego z jej ulubionych seriali typu Teoria wielkiego podrywu czy Jak poznałem waszą matkę.

Przygryzła dolną wargę.

– Jak mogłeś spieprzyć związek z jedną z trzech kobiet, które tak dobrze znałeś?

Wzruszył ramionami. Sam wciąż się o to obwiniał. Wiedział, że mógł zrobić o wiele więcej by ją zatrzymać, a tego nie zrobił. Jego brat musiał zacząć się z nią spotykać, żeby to do niego dotarło.

– Myślę, że to przez to, iż zaczęło się robić poważnie – oznajmił po dłuższej chwili. – Spanikowałem i kiedy odchodziła, nawet nie próbowałem jej nic wyjaśnić, bo uznałem, że przynajmniej ona wróci do swojego życia, a ja do swojego. Życia pozbawionego damskich kosmetyków w łazience i randek średnio raz w tygodniu.

Pokręciła głową.

– Jocelyn to nie jest dziewczyna dla ciebie – odparła. – Oboje wiemy, że przypomina ci po prostu Violettę i tylko dlatego z nią jesteś. No może jeszcze po to, żeby wzbudzić w niej zazdrość. Lepiej skończ z tym, zanim ją zranisz.

Przytaknął.

Parę metrów od siebie zobaczył Diego tańczącego ze swoją wcześniejszą rozmówczynią, panią Collins. Automatycznie powędrował wzrokiem do stolika, przy którym siedziała szatynka i zapewne myślała już o tym, kiedy wróci do domu. Spojrzał na Włoszkę, której również Violetta rzuciła się w oczy.

– Będę rozmawiać z przystojniakiem przy oknie – rzuciła, po czym odeszła w stronę, wcześniej wymienionego, mężczyzny.

Podszedł do stolika szatynki od tyłu i położył dłonie na jej ramionach. Wzdrygnęła się i natychmiast odwróciła.

– Jeden taniec.

Widział wahanie na jej twarzy, ale w końcowym efekcie wstała i razem ruszyli na parkiet.

~*~

Dam, dam, dam - rozdział nareszcie skończony :/ Męczyłam się z nim od dłuższego czasu (trzynasty tym razem był pechowym rozdziałem) i myślałam, że nigdy go nie skończę ;-; Chciałam go dodać jeszcze w przerwie świątecznej, ale tuż przed świętami (sobota) zaczęłam się źle czuć i z dnia na dzień coraz gorzej, a nie chcielibyście czytać tego, co napisałam, będąc chora - istna masakra, nic by się nie trzymało kupy itd. Ale powiem Wam, że mimo wszystko wydaje mi się, iż rozdział nie jest taki zły, jak zakładałam. Wiem, że jest dość nudny (wspomnienie chyba najnudniejsze ze wszystkich, jak do tej pory), ale za to w kolejnym rozdziale coś się wydarzy ^^.

Swoją drogą po poprzednim rozdziale dodałam ankietę, ale nic o niej nie pisałam, więc strzelam, iż zagłosowali tylko ci najczujniejsi (XD), więc zaraz dodam drugą, w której będziecie mogli zagłosować na to, czy kolejny rozdział ma być z perspektywy Violetty ;) Mi to w sumie bez różnicy, ale widziałam, że w komentarzach zdania są podzielone, także... zapraszam do ankiety :D.

Obiecuję, że zakładki zaktualizuję! Po prostu to mam problem ze zdjęciami/gifami (bo Nicol jest uparta i chce takiej samej wielkości i w miarę podobny kolor (tj. nie tak, że jedno zdjęcie jest czarno-białe, drugie jaskrawe, a trzecie prawie bez koloru, jeśli wiecie o co cho XD), ale zepnę się i pokombinuję :D Na tę porę dodałam zakładkę, w której są informacje o blogu i możecie w niej zadać pytania lub kierować jakieś uwagi, które dotyczą całego bloga, a nie powiedzmy jednego rozdziału ;).

Jak zwykle za długa notka nanana, u Nicol to norma nanana ^-^

Ktoś czyta te notki w ogóle? XDD

Cóż, czekam na Wasze opinie i do następnego :*

Quinn :*

PS

Może się Wam wydawać, że gif na początku nie pasuje do rozdziału, ale tak mi się skojarzył z przyjaźnią Leona i Fran, której jest w tym rozdziale w miarę dużo ;) :D