Rozdział X ~ Kolacja

– Jesteś idiotą.

– Ja, zawsze ja jestem idiotą. – Westchnął zrezygnowany. – Wiesz, spodziewałem się chociaż od ciebie czegoś w stylu... nie wiem, może rady?

Spojrzała na niego. Mimo, iż pół jej twarzy przysłaniały okulary przeciwsłoneczne, dobrze wiedział, że teraz marszczy brwi. Z powrotem skierowała wzrok przed siebie i ugryzła dolną wargę, zastanawiając się. Leon nie odrywał od niej wzroku, czekając na jakąkolwiek odpowiedź.

Włoszka w końcu spojrzała na niego.

– Myślę, że mógłbyś uciec z kraju, wziąć ślub z jakąś laską, zapomnieć o Violetcie, Diego i tak dalej.

Westchnął i położył łokcie na kolanach, a następnie oparł na dłoniach czoło.

– Wiesz, zachowujecie się, jak dzieci – stwierdziła Francesca. – Zresztą, co ja mówię? Zawsze byliście dwójką nieodpowiedzialnych dzieci. Wasz związek zaczął się wtedy, gdy przespaliście się ze sobą...

– Francesca – przerwał jej – rada. Potrzebuję rady, a nie podsumowania naszego związku.

Verdas zdał sobie sprawę z tego, że oboje od początku byli nieodpowiedzialni, już dawno temu. Oboje szukali tylko zabawy i w końcowym efekcie narobili sobie problemów. Kiedy natomiast jedno z nich – a mianowicie Violetta – postanowiło w końcu dorosnąć i wziąć to, co ich łączyło na poważnie, on dał plamę.

– Leon! – usłyszał z przedpokoju.

– Tutaj! – odkrzyknął, nie odrywając wzroku od laptopa. Po chwili poczuł na swoim policzku usta szatynki, a następnie jego uszy zarejestrowały, że skierowała się w stronę części kuchnnej.

W mieszkaniu szatyna, te dwa pomieszczenia nie były oddzielone ścianą, dzięki czemu bez problemu słyszał również, co tam robi Castillo.

– Co jutro robisz? - zapytała, wyciągając kubek z szafki.

Verdas zmarszczył brwi, zastanawiając się, co miał w planach, podczas gdy Violetta robiła sobie herbatę, jednocześnie sprzątając w kuchni.

– Eee... chyba idę z Diego na siłownię – odpowiedział w końcu.

Szatynka usiadła z kubkiem w ręku na kanapie, po czym oparła głowę o tors Leona. Zamknął laptop i odłożył na stolik, dzięki czemu mógł oprzeć się o oparcie kanapy i objąć kobietę.

– Kiedy w końcu nas sobie przedstawisz? – zapytała, biorąc łyk herbaty.

Przez chwilę się zastanawiał. Castillo zaczęła coraz bardziej naciskać na to, żeby zapoznać ją z jej znajomymi, rodzicami i bratem. Natomiast Verdas jeszcze nawet nikomu z nich nie powiedział, że ma dziewczynę.

– Zostawiłaś ostatnio u mnie swoje rzeczy – zmienił temat. Robił tak za każdym razem, gdy szatynka zadawała tego typu pytania.

Podniosła na niego wzrok.

– Jeśli ci to przeszkadza, mogę je zabrać.

I wtedy dotarło do niego to, że zrobiła to specjalnie. Z deszczu pod rynnę, pomyślał. Chciał zmienić temat na coś, co nie byłoby związane z tym, jaki ich związek robi się poważny, a wyszło na to samo. Verdas już wcześniej zauważał, że Violetta zostawiała u niego różne pierdoły typu szczotka, bluza, błyszczyk czy jakiś inny kosmetyk. Wcześniej jednak nie był pewien, czy robi to specjalnie i ignorował to.

Wiedział, że teraz ma dwie opcje – pozwalać na to, albo się pożegnać.

– Nie, jasne, że mi to nie przeszkadza – odparł, po czym schylił się i ją pocałował.

– Zrobisz coś dla mnie?

Spojrzała na niego nieco przerażona tym, o co chce ją poprosić. Coś jej mówiło, że to się jej nie spodoba. Mimo to jednak spytała:

– Co?

– Pójdziesz dzisiaj ze mną na kolację do rodziców rodzicami. Będą tam Diego i Violetta.

– Nie mogę uwierzyć, że wcześniej do nas nie przyszłaś.

Brunetka zgromiła wzrokiem swojego przyjaciela. Zaraz po wejściu okazało się, że Leon nawet nie wspomniał rodzicom o przyjeździe kobiety. Przez to od początku kolacji musiała odpowiadać na pytania jego matki, która jest nadzwyczaj ciekawa, kiedy przyjechała, dlaczego wcześniej do nich nie zajrzała i tym podobne.

Verdas myślał, że dzięki przyjaciółce, kolacja będzie bardziej znośna – mylił się. Może i rodzice nie zadają pozostałej trójce niewygodnych pytań i są zajęci Włoszką, ale to nie zmienia faktu, że nikt poza nimi się nie odzywa. Leon wciąż wciąż próbuje złapać spojrzenie szatynki, ona natomiast starannie go unikała. Diego z kolei siedział zdezorientowany zachowaniem zarówno swojej dziewczyny, jak i brata.

W pewnym momencie Casillo wzdycha cicho i wstaje od stołu. Wszystkie oczy automatycznie zwracają się w jej stronę.

– Pójdę się przewietrzyć – tłumaczy się. – Trochę tu gorąco.

Zanim ktokolwiek zdążył odpowiedzieć, poszła w stronę kuchni, a stamtąd zapewne wyszła tylnymi drzwiami do ogrodu. Verdas rozejrzał się po jadalni w poszukiwaniu wymówki, aby również wstać od stołu. Po chwili zobaczył na środku półmisek z ostatnim już kawałkiem pieczywa.

Błyskawicznie podniósł naczynie i ruszył z nim do kuchni, tłumacząc towarzystwu cel.

Kiedy tylko znalazł się poza zasięgiem wzroku brata, przyjaciółki i rodziców, położył talerz na blacie i wyszedł tylnymi drzwiami. Szatynka nie oddaliła się za daleko – stała odwrócona do niego tyłem zaledwie parę metrów dalej.

Niepewnie podszedł i położył dłonie na jej ramionach. Wzdrygnęła się i od razu odwróciła, zanim jednak zdążyła cokolwiek powiedzieć, pocałował ją.

~*~

Wiem - długo czekaliście i nie ten rozdział nie jest jakiś super, ale po prostu akurat na dziesiątkę nie miałam ani chęci, ani jakiegoś wyszukanego pomysłu... W każdym razie jedenastka będzie lepsza - a przynajmniej postaram się, żeby była :D.

No, w sumie nie mam weny na tą notkę, więc, żeby była krótka, a nie długa i bezsensowna, jak większość na tym blogu - informuję Was, że od tego rozdziału nie będę Was szantażowała żadną ilością komentarzy tylko po prostu im mniej ich będzie, tym później pojawi się rozdział :)

Jeśli chodzi o zakładkę z bohaterami - zdjęcia się spierdzieliły, więc postanowiłam ją zaktualizować i niedługo ponownie się pojawi ;).

Czekam na wasze opinie :D.

Do następnego :*

Nicole <3