Rozdział XI ~ "Może powinieneś sobie odpuścić"

Z początku oddała pocałunek. Już chciał go pogłębić, kiedy ta – jakby się opamiętała – nagle się oderwała. Zanim się obejrzał uderzyła go z liścia i odwróciła się, zanurzając palce w swoich włosach.

– Co ty, do cholery, robisz? – zapytała zbulwersowana. Otworzył usta, aby coś powiedzieć, ale zanim to zrobił, ona mówiła dalej. – A co jakby ktoś to zobaczył?! Co ty sobie wyobrażałeś?! –Odwróciła się do niego, po czym pokręciła głową. - Niby to ja jestem egoistką, ale to ty właśnie pocałowałeś dziewczynę swojego brata.

Wróciła do środka.

Verdas przysiadł na ławce stojącej niedaleko drzwi.

– Jeszcze raz, kiedy jest ta kolacja? – zapytał Diego.

– Jutro, o 20 – odpowiedział ojciec braci. – Postarajcie się nie spóźnić.

Leon poderwał głowę do góry.

– Nie mogę przyjść – stwierdził.

Przekładał spotkanie z Violettą przez cały tydzień. Najpierw nie miał czasu, a potem najzwyczajniej w świecie bał się z nią spotkać. Odkąd zaczęła zostawiać u niego swoje rzeczy, stchórzył i zaczął unikać spotkań z nią.

Obiecał jednak i sobie, i jej, że w piątek przyjdzie na pewno. Zależało mu na niej i – mimo że była to prawda – nie chciał, żeby pomyślała, iż jej unika.

Poza tym – niezbyt zależało mu na kolacji ze swoimi rodzicami i ciotką, której obecność go irytuje. Sto raz bardziej wolał iść na randkę z Violettą, spędzić z nią czas i w końcu się zaangażować.

Starszy Verdas westchnął głośno.

– Leon, naprawdę mógłbyś chociaż raz darować sobie wymówki – zganił go.

– To naprawdę ważne.

Za plecami usłyszał parsknięcie Diego.

– Jutro będzie brunetka czy blondynka.

Szatyn zignorował uwagę swojego brata i zwrócił się do ojca.

– Przyjdę w sobotę.

– Rób, co chcesz, ale ty będziesz tłumaczył się matce.

Zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć, ojciec wyszedł z sali konferencyjnej. Szatyn rozsiadł się w fotelu wzniósł oczy do góry.

– Więc? - usłyszał za sobą głos brata.

Zaczął zastanawiać się, czy powiedzieć Diego o Violetcie. Z jednej strony to byłby następny krok w jego związku z Castillo, a z drugiej – cholernie bał się tego kroku. Zresztą – jak każdego innego.

– Ta, którą kiedyś u mnie zastałeś – odpowiedział po namyśle. – Wiesz, kiedy mieliśmy biegać.

Brunet podniósł brwi.

– To było prawie trzy miesiące temu – stwierdził, po czym otworzył szeroko oczy. – Chcesz mi powiedzieć, że przez trzy miesiące spotykasz się z jedną laską?

Wzruszył ramionami, po czym wstał i wyszedł.

– Może powinieneś sobie odpuścić – mruknęła Włoszka. Verdas spojrzał na nią zdziwiony. Brunetka była ostatnią osobą, od której spodziewałby się usłyszeć takie słowa. Zawsze to jej najbardziej zależy na tym, aby szatyn zbudował poważny związek. – Powinieneś znaleźć sobie inną, lepszą dziewczynę i to z nią spróbować być na poważnie.

To było zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe, pomyślał i westchnął głośno. Francesca uśmiechnęła się i oparła głowę o jego tors. Nic nie odpowiedział, tylko objął ją ramieniem.

– Nigdy więcej nie idę z tobą na żadną durną kolację z twoimi rodzicami – wyszeptała. Próbowała brzmieć groźnie, ale Leon wiedział, że się uśmiecha.

– Ja zacznę zbierać wymówki, aby uniknąć kolacji z Diego i Violettą. Dwie mi w zupełności wystarczą.

Kolejne parę minut spędzili w ciszy. Szatyn rysował palcem niewidzialne kółka na jej ramieniu, zaś ona obserwowała, jak jego klatka piersiowa unosi się i opada przy oddychaniu.

– Ale znajdziesz sobie nową dziewczynę? – zapytała w pewnym momencie z nadzieją.

Verdas zaśmiał się cicho, po czym pocałował ją w czubek głowy.

– Z radością ci oznajmiam, że będziesz najważniejszą kobietą w moim życiu do śmierci.

Prychnęła z niezadowoleniem.

– Pamiętasz, jak chodziliśmy do podstawówki i podkochiwałeś się w takiej jednej dziewczynie, a potem...

– Nic takiego nie miało miejsca – przerwał jej szybko. Wiedział, o czym mówiła i nie za bardzo lubił to wspomnienie.

Podniosła się i spojrzała na niego z zadowoleniem na twarzy.

– Miało! - zaśmiała się. – Uganiałeś się za nią, a ona cię olewała.

Zanim zdążyła coś jeszcze powiedzieć, uderzył lekko poduszką w jej głowę. Zabrała mu ją i kontynuowała.

– Potem nagle się zaczęła tobą interesować i okazało się, że podobał jej się Diego i chciała się do niego przez ciebie zbliżyć.

Wybuchła śmiechem na samo wspomnienie.

– Nic takiego się nie stało – powiedział, po czym odebrał jej poduszkę. – Śniło ci się.

Włoszka go jednak nie słuchała, tylko próbowała opanować śmiech. Kiedy jednak nic z tego nie wyszło, Verdas do niej dołączył.

– Rozmawiałaś z Violettą? – zapytał w pewnym momencie.

Wraz z Jocelyn postanowili zjeść wspólnie lunch w jego gabinecie i teraz siedzieli naprzeciwko siebie, rozmawiając.

– Nie – odpowiedziała szybko. – Miałeś przez to przechlapane.

Mimo, iż odpowiedź była inna, pokręcił głową. Widział jednak, że kobieta nie bardzo w to wierzy. Westchnął, po czym wstał i wyrzucił papierek do kosza na śmieci. Spojrzał na asystentkę swojego ojca i uśmiechnął się szeroko.

– Co? – spytała zaciekawiona reakcją szatyna.

– Masz musztardę w kąciku ust.

Wzięła serwetkę i wytarła nie tę część ust. Verdas zaśmiał się i uklęknął, po czym kciukiem wytarł prawidłowy kącik. W takiej pozycji miał przed sobą drzwi do gabinetu. Bez problemu przez matową szybę, rozpoznał sylwetkę Castillo. Przeniósł swój wzrok na Jocelyn i zanim zdążył się zastanowić, pocałował kobietę. Kiedy usłyszał dźwięk otwieranych drzwi, nie oderwał się.

~*~

Oto ostatni rozdział, który w całości napisałam w ferie :(.FERIE, WHY?! ;( Kto głosuje na Nicol na Prezydenta, sześcioma tygodniami ferii (to bez sensu, żeby były trzy terminy) i 5 miesiącami wakacji (czerwiec: przygotowanie do życia bez szkoły; lipiec i sierpień: wakacje; wrzesień i październik: psychiczne przygotowanie do powrotu :D). Swoją droga myślę, że w te ferie się aż tak nie ociągałam - 2 rozdziały na tego bloga i 3 na drugiego ^-^. Wiem, że mogłoby być więcej, ale jestem z siebie dumna :D. Zazwyczaj jest jeden rozdział na tego bloga i jeden na drugiego w ciągu dwóch tygodni ;>.

Szczerze mówiąc jestem nawet zadowolona z tego rozdziału xD. Co prawda jeszcze go nie czytałam i jest bez korekty (jutro, obiecuję XDD), ale pisało mi się go w miarę dobrze :). Ogólnie dużo osób pisało, że lubią Fran w tym opowiadaniu, więc postarałam się ją tutaj wcisnąć :D. 

Już 2. rozdział z rzędu kończy się pocałunkiem Leona hehe.

W każdym razie mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał i czekam na opinie ^^.

Do następnego (na który możecie poczekać, bo szkoła ;-;) :*

Quinn <3

(Nicol zmieniła nazwę - tak dla tych, którzy nie czytają IJNYL :D)