Rozdział VIII ~ Jocelyn

– Leon! – usłyszał zza pleców. Postanowił wrócić do domu dłuższą drogą. Przeanalizować wszystkie zdarzenia minionego dnia i przede wszystkim zastanowić się nad tym, co zaledwie pół godziny temu, obiecał szatynce.

Odwrócił się do znajomego głosu i zobaczył kobietę podbiegającą do niego.

– Boże, to naprawdę ty! – krzyknęła w chwili, gdy ustała naprzeciwko i rzuciła mu się na szyję. Szatyn bez wahania oddał uścisk. – Nic się nie zmieniłeś.

– Vice versa – zaśmiał się. – Co robisz w Buenos Aires? – zapytał, odsuwając się lekko.

– A jak myślisz? Z ojcem coraz gorzej, więc postanowiłam wrócić. O ile znajdę pracę – na dobre. Co powiesz na kawę?

Spojrzał w jej niewinne, zawsze wesołe oczy i uśmiechnął się.

– Z tobą zawsze.

– Polubisz ją – zapewniła go. Od tygodnia namawiała go na to, żeby poznał jej najlepszą przyjaciółkę. Wciąż odmawiał – uznawał, że tak robią tylko prawdziwe pary. Mimo, iż miał świadomość, że wpada po uszy, nadal nie chciał sam przed sobą przyznać, że on i Violetta to zdecydowanie coś poważnego.

Przez ostatnie dni, unikał rozmowy zarówno o swojej, jak i szatynki rodzinie. Nie zapoznał jej także z żadnym swoim znajomym i nie palił się do poznawania jej. Za wszelką cenę chciał uniknąć wszystkiego, co przypominałoby normalny związek dwójki dorosłych ludzi. Zamiast tego wolał sobie wmawiać, że łączy ich tylko seks i nic poza tym.

W końcu jednak się złamał. Musiał przyznać, że Castillo była niewiarygodnie upartą osobą. Uznał, że jeśli raz spotka się z jej przyjaciółką, nie będzie musiał więcej słuchać jej namawiań i opowieści o tym, jaka to Jocelyn jest wspaniała.

– Tylko proszę, chociaż udawaj, że cieszysz się z tego spotkania.

Chciał odpowiedzieć, że nie zamierza niczego udawać, ale spojrzał na jej błagalny wyraz twarzy i nie był w stanie tego zrobić. Westchnął głośno, po czym pochylił się, żeby delikatnie ją pocałować. Uśmiechnęła się, a on już wiedział, że nieźle się wpakował – zapewne mógł się spodziewać, że cały wieczór spędzi z jakąś głupią blondynką i będzie musiał udawać, że ją lubi.

– Proszę, proszę – usłyszał obok siebie i oderwał się od Violetty. Ujrzał szczupłą, uśmiechającą się szatynkę.

Castillo natychmiast wstała ze stołka barowego i przywitała się z kobietą uściskiem.

– Cieszę się, że przyszłaś – powiedziała do niej. Po chwili oderwała się. – To Leon. Leon, poznaj Jocelyn.

Po około godzinie, siedzieli w trójkę przy stole – wszyscy lekko wstawieni. Verdas musiał przyznać, że Jocelyn jest naprawdę podobna do Castillo. Obie śmieją się z tych samych żartów, podobnie mówią i wciąż się uśmiechają. Nie ukrywał, że nie takiej kobiety się spodziewał – mimo wszystko był naprawdę mile zaskoczony.

– Ej, ale przyznajcie – pandy to najsłodsze zwierzęta na świecie! – chichotała Vilu. Szatyn był już świadomy, że zdecydowanie nie ma twardej głowy i wystarczy tylko trochę alkoholu, żeby zaczęła gadać głupoty i robić rzeczy, których nawet trzeźwa Violetta by się wstydziła. – Mają takie śliczne czarne na oku!

– Wokół oka! – poprawiła ją przyjaciółka, która również chichotała. Verdas mimowolnie parsknął śmiechem. Z całej trójki, najmniej dawał po sobie poznać, że jest pijany. Kiedy jednak one dwie obok wciąż chichotały i śmiały się z byle czego, nie mógł się powstrzymać.

Castillo przysunęła się do niego i pocałowała namiętnie, kładąc mu dłoń na policzku. Kiedy usłyszeli gwizdnięcie Jocelyn, odsunęli się od siebie.

– Dziękuję – wyszeptała tak cicho, żeby tylko on usłyszał.

– Więc – zaczęła, kiedy kelner przyniósł im ich kawy – opowiadaj. Co u ciebie?

Westchnął i wziął łyka gorącego napoju. Szatynka nie spuszczała z niego wzroku, wciąż się uśmiechając.

– Nic nowego – odpowiedział w końcu. Jocelyn wiedziała, jak potoczyły się sprawy między nim, a Violettą. Wyjechała wraz z nią za granicę i domyślał się, że wiedziała o ciąży kobiety. – Violetta jest w Buenos Aires, ale to pewnie już wiesz.

Jej uśmiech nagle zupełnie zniknął i spuściła wzrok na swoją filiżankę. Upiła łyka, ale czując na sobie spojrzenie Verdasa, przeniosła wzrok z powrotem na niego.

– Nie mam z nią kontaktu.

Szatyn nie ukrywał, że zdziwiła go ta wiadomość, kiedy ją zobaczył, od razu pomyślał, że wróciła dla Violetty. Zawsze wszystko robiły razem, a szatynka miała wcześniej tylko ją. Nawet kiedy kobieta mówiła mu o swoim ojcu, myślał, iż nie chce wspominać o Castillo.

– Od kiedy? – zapytał w końcu.

– Niedługo po tym, jak wyjechałyśmy, pokłóciłyśmy się i każda z nas poszła w swoją stronę – nie ma o czym gadać. – Widział, że szatynka naprawdę nie chce o tym mówić. – Londyn jest duży, więc przez te dwa lata udało nam się nie spotykać. Nie spodziewałam się, że wróci do Buenos Aires.

– Wróciła – potwierdził. – Spotyka się z moim bratem i udaje, że mnie nie zna, a ja jakąś godzinę temu, obiecałem jej, że będę udawać wraz z nią.

Przyjrzał się jej twarzy, badając reakcję kobiety. Nie patrzyła na niego, tylko z powrotem na filiżankę. Przygryzła wargę i podniosła wzrok.

– Nieźle się wpakowałeś – stwierdziła po chwili. – Nadal coś do niej czujesz? – spytała niepewnie.

Znowu to pytanie. To samo, które ostatnio zadaje mu każda osoba, z którą rozmawia na jej temat. Nie miał ochoty znowu tłumaczyć, dlaczego nic nie robi z tym, że kobieta, którą kocha spotyka się z jego bratem. Dlatego pierwsze o czym pomyślał to, co powiedzieć, żeby zmienić temat. Przypomniał sobie o tym, że Jocelyn potrzebuje pracy i o tym, że jego ojciec szuka asystentki. Był pewien, że ta poradziłaby sobie z tą pracą.

– Co powiesz na pracę asystentki mojego ojca? – zaproponował.

W odpowiedzi, podniosła gwałtownie głowę i spojrzała na niego zdziwiona.

– Mówisz poważnie?

~*~

Mamy ósemkę :) Króciutka, nudna i w dodatku bez Fiolki (no chyba, że liczyć wspomnienia), ale musiała taka być, żeby wprowadzić Jocelyn :D Na tą chwilę mogę Wam zdradzić, że w przyszłości trochę jej będzie i nie jestem do końca pewna, czy przypadnie Wam do gustu :P 

Cóż, zobaczycie w przyszłości XDD. A ja wiem, i nikomu nie powiem, sialalalala :PPPPP

Mam nadzieję, że rozdział mimo długości i nudy się Wam spodobał i czekam na Wasze opinie :*.

Ogólnie miałam w planach napisać Wam OS'a, ale (zawsze musi być jakieś "ale") jeszcze wczoraj, w sql miałam 3 pomysły, a kiedy wróciłam i chciałam je zapisać - został 1, który chyba wykorzystam na GMLL :// 

No nic, coś się wymyśli, albo jakimś cudem przypomnę sobie o pozostałych dwóch pomysłach XD.

Do następnego :*