Rozdział VII ~ Rozejm

Rozdział dedykuję Katie Verdas.

(z niewiadomych powodów po przeczytaniu Twojego komentarza pod poprzednim rozdziałem, od razu wzięłam się za kolejny  :*)

Leon po cichu podchodzi i siada obok. Szatynka gwałtownie się odwraca i ilustruje go wzrokiem. Widok go w tym miejscu naprawdę ją dziwi. Przez ostatni tydzień wspaniale udało im się unikać siebie nawzajem. Kiedy szatynka była u Diego, Leon wychodził na lunch, a kiedy Leon był w mieszkaniu brata, szatynka nabierała ochoty na pójście na siłownie lub zakupy. W ten sposób oboje uniknęli również rozmowy. Oboje mają do siebie żal.

Verdas jednak domyślił się, że Castillo się pojawi na miejscu. Miał nawet w planach iść następnego dnia, ale uznał, że skoro przez ostatnie lata, chodził tam właśnie w rocznicę śmierci jej rodziców, nie będzie tego zmieniał.

Kiedy dotarł na miejsce - tak jak przypuszczał - siedziała już przy grobie swoich rodziców.

- Zgaduję, że nie przyszedłeś tutaj się ze mną spotkać, więc po co? - zapytała, z powrotem spoglądając na nagrobek. Przez ostatnie dwa lata, nie pojawiała się tutaj. Owszem, kusiło ją, żeby przyjechać choć na ten jeden dzień, ale zawsze zwyciężała myśl, że mogłaby go spotkać.

- Przychodziłem tu przez ostatnie dwa lata, nie wiem, dlaczego nagle miałbym to zmieniać - powiedział, również patrząc przed siebie.

Po wyjeździe szatynki, co jakiś czas odwiedzał grób jej rodziców i dbał o to, aby nie był on zapuszczony, Wiedział, że szatynka miała tylko ich i siostrę, która umarła rok przed nimi.

Szatynka leżała na kanapie z głową ułożoną na kolanach Leona. Próbowała skupić swoją uwagę na filmie, który najwyraźniej niezwykle nudził Verdasa. Skąd te przypuszczenia? Pewnie stąd, że od 30 minut bawi się jej pierścionkiem i to na nim skupia całą swoją uwagę.

Co jakiś czas spoglądała na niego, jednak ani razu nie patrzył w telewizor.

- Widzę, że mój pierścionek przypadł ci do gustu bardziej niż film - wymamrotała po jakimś czasie. Przestał bawić się pierścionkiem i westchnął głośno.

- Ten film nie ma najmniejszego sensu - stwierdził.

- Skąd wiesz, bardziej interesuje cię pierścionek - odpowiedziała z lekkim uśmiechem. Większość osób wkurzało to, że Leon myśli, iż wszystko wie najlepiej, szatynka jednak to lubiła. Uwielbiała patrzeć na jego twarz, kiedy jest w stu procentach przekonany, że to on wie lepiej i walczy o swoje. 

- Skąd go masz? - spytał nagle.

Szatynka spojrzała na niego i podniosła pytająco brew. 

- Pierścionek.

Ponownie przeniosła wzrok na ekran telewizora. Nie była pewna, czy chce mówić o tym Verdasowi. Bała się, że ją wyśmieje. Wzięła jednak głęboki oddech i zaczęła mówić.

- Mama dała mi go na 15. urodziny - wyjaśniła niepewnie. Był to srebrny pierścionek z czterolistną koniczyną. - Alison na swoje dostała taki sam tyle, że koniczyna była niebieska.

Castillo niezbyt wiele mówiła o swoich rodzicach i siostrze. Wiedział tylko, że zginęli w wypadku samochodowym, gdy miała 18 lat, zaś jej siostra umarła rok wcześniej. 

- To jest głupie, ale nigdy go nie ściągam - powiedziała cicho. 

- Jak Alison... umarła? - zadał niepewnie kolejne pytanie. Miał świadomość tego, że szatynka nie lubi o tym mówić.

Westchnęła głośno.

- Była impreza. Rodzice nie pozwolili jej na nią pójść, więc cała trójka się pokłóciła. Ali poszła na nią i tak, ale strasznie się upiła. Nie panowała nad tym, co robi i mówi. Kiedy wracała do domu, całkiem sama, jacyś ludzie ją napadli...

Kiedy Verdas domyślił się, co zaraz powie, przerwał jej. Podniósł ją i mocno przytulił.

Zerknął kątem oka na szatynkę. Widział, że z trudem powstrzymuje łzy i zgadywał, że to on jest tego powodem. Nigdy nie lubiła płakać w obecności innych, bo uznawała, że tak okazuje swoją słabość. Przez chwilę się wahał, ale w końcu objął ją ramieniem i do siebie przytulił. Ku jego - pozytywnym - zdziwieniu, nie odepchnęła go. Wręcz przeciwnie - mocniej się wtuliła w jego klatkę piersiową i przestałą powstrzymywać płacz. Szatyn nic nie mówił, po prostu tulił ją do siebie i gładził po plecach.

- Chciałam ci powiedzieć o ciąży - odezwała się w końcu. Wraz z szatynem wybrali się na - jak się okazało - milczący spacer. Oboje nie odezwali się do siebie ani razu - aż do tej pory. - Po prostu ciągle tchórzyłam i...
- Wiem - przerwał jej. Po długiej rozmowie z Francescą, dotarło do niego, że Violetta mimo wszystko miała swoje powody. Może mogło i jej zależeć na tym, żeby go ukarać, ale przecież należało mu się. - Zapomnij o tym.
Dalej szli w ciszy.
Verdas w końcu spędził czas ze swoją Violettą. Nie tą, która przyjechała zamiast niej i tylko czekała, aż mu dokopie czy zemści się. Violettą, którą spotkał przy barze; która sprawiła, że w końcu zaczął myśleć poważnie o jakiejś kobiecie; która mimo dość krótkiej znajomości, opowiedziała mu o swojej rodzinie; i którą pokochał.
Po jakimś czasie odprowadził ją pod dom. Ruszyła w stronę kamienicy, w której mieszkał Diego, kiedy odwróciła się i jeszcze raz spojrzała na Verdasa.
- Obiecasz mi coś? - spytała niepewnie. Szatyn zmarszczył lekko brwi, zastanawiając się, co mógłby jej obiecać. Miał przeczucie, że nie jest to coś, z czego byłby zadowolony. Mimo to, kiwnął powoli głową. - Zapomnij o tym, co nasz kiedyś łączyło.
Najgorsze przypuszczenia mężczyzny się ziściły. Westchnął głośno. Kiedy zaczęło mu znowu zależeć na Castillo, ona oczekiwała, że o tym zapomni - o tym, co czuje teraz i, co czuł jeszcze dwa lata temu. Pomijając już fakt, iż - poza Francescą - była jedyną kobietą, na której mu zależało.
- Chciałabym, żebyśmy od teraz zachowywali się, jakbyśmy się wcześniej nie znali - ciągnęła. - Ja jestem dziewczyną twojego brata, a ty bratem mojego chłopaka - nic więcej. Zapomnijmy o tym, co kiedyś nas łączyło, bo to się skończyło. I po prostu zostawmy naszą przeszłość za sobą.
Przyglądał się jej twarzy. Do ostatniej chwili miał nadzieję, że znajdzie na niej choć cień zawahania, ale nic takiego nie ujrzał. Widział, że szatynka mówi śmiertelnie poważnie i jest pewna swoich słów. Dlatego - mimo, iż chciał odmówić - kiwnął głową.

~*~

I mamy siódemkę ;) Wiem, że nic się w sumie nie dzieje, ale na przyszły rozdział mam już plany, więc mam nadzieję, że będzie lepszy :). Ta, chwilowy rozejm Leonetty. Jak długo będzie trwał, dowiecie się w niedalekiej przyszłości :D.
Pierwszy tydzień szkoły za nami, zostało jeszcze kilkadziesiąt :)))))))))))))))))). Tak, Nicol to potrafi pocieszać ^^.

Mam nadzieję, że mimo wszystko rozdział się Wam spodobał i czekam na Wasze opinie :*

Next... nie wiem, kiedy :/.

Nicol :>