06. ~ Biały płotek

– Chyba... nie powinnam tu przychodzić – oznajmia, kiedy siedzimy na ganku przed domem, a ja tylko się uśmiecham. – Po prostu... ona mnie prosiła, a ja nie potrafię odmawiać dzieciom. Pomyślałam sobie, że przyjadę, zostawię prezent i odjadę. 

Zaśmiałem się, przerywając jej monolog. 

Mam wrażenie, że Violetta Castillo czuję się niezręcznie bez przerwy. Wciąż się z czegoś niepotrzebnie tłumaczy. Mówi wtedy szybko i zapomina o braniu oddechu, trzęsą się jej ręcę, a twarz robi się jej czerwona. To urocze, ale też niesamowicie śmieszne.  

Przez chwilę przygląda mi się zdezorientowana, po czym pyta: 

– Powiedziałam coś śmiesznego? – Nie muszę chyba wspominać, że mówi to jeszcze bardziej zdenerwowana niż wcześniej? 

Śmieję się jeszcze głośniej. 

– Leon – mówi i szturcha mnie w ramię. Zaraz po tym zakrywa sobie dłonią usta. – Przepraszam. Strasznie cię przepraszam. 

Okej, teraz naprawdę zaczynają mi lecieć łzy, a ona siedzi tylko obok i patrzy na mnie wprost przerażona. 

Dopiero po jakiś dwóch minutach doprowadzam się do porządku i spoglądam na nią, ale kiedy widzę jej minę, znowu chce mi się śmiać. 

Kładę rękę na jej kolanie, a ona się wzdryga. 

– Spokojnie, wyluzuj – oznajmiam z szerokim uśmiechem. Nawet sobie nie wyobrażacie, jak muszę się starać, żeby znowu nie wybuchnąć śmiechem. – Wdech. Wydech. 

Patrzy na mnie przerażona, ale robi to, co jej mówię. 

– Jezu, zawsze jesteś taka spięta? – Wzdycham. – Przyszłaś na urodziny małej dziewczynki, na które zresztą zostałaś zaproszona. Nie musisz się nikomu z tego tłumaczyć, jasne? 

Kiwa delikatnie głową, ale wciąż nie jest rozluźniona. 

– Co jest? 

– Czy... Czy mógłbyś wziąć tę rękę? – prosi, a ja spoglądam na swoją dłoń spoczywającą na jej kolanie, po czym zabieram ją z uśmiechem. 

Automatycznie się rozluźnia i opiera ręce o swoje uda, a ja przyglądam się jej, próbując nie wybuchnąć śmiechem. 

– Kiedy trzaskałaś mi drzwiami przed nosem, nie byłaś taka nieśmiała. 

Kieruje na mnie swoje spojrzenie i przygryza wargę. 

– Przepraszam. 

Kręcę głową i patrzę na jakiś punkt przed sobą.

Zastanawiam się czy jest taka tylko przy mnie, bo głupio jej przez nasze wcześniejsze przygody, czy po prostu w stosunku do każdego tak się zachowuje. Jeśli prawdą jest druga opcja, mam kolejny powód do współczucia jej narzeczonemu.  

Wyobraźcie to sobie: 

Wieczór sam na sam, romantyczna muzyka i świece w tle. Violetta i pan X siedzą na kanapie, oglądając jedną z tych durnych komedii romantycznych, które swoją drogą nie są ani romantyczne, ani śmieszne, i nagle... Castillo kicha. W wyobraźni widzę przerażenie w jej oczach i powtarzanie po tryliard razy "przepraszam". 

Przynajmniej koleś może się od czasu do czasu pośmiać.  

– Bardzo kochasz swoją siostrzenicę – mówi nagle, wyrywając mnie z przemyśleń. Kurde, właśnie miałem wyobrazić sobie, jak robi mu za gorącą kawę.  

Kiwam głową. 

– Tylko na niej mi zależy. 

– A twoja dziewczyna? 

Patrzę na nią i marszczę brwi. Mam dziewczynę? Cholera. 

– Ta kobieta, która była u ciebie w mieszkaniu. Widziałam, że przyszedłeś tutaj z nią. 

Śmieję się pod nosem.  

– Co? Znowu powiedziałam coś nie tak? – spytała i zakryła dłonią usta. 

Kręcę głową. 

– Fran nie jest moją dziewczyną. 

– Nie? Myślałam, że tak, bo... spotkałam ją wtedy w twoim mieszkaniu, a... A teraz zaprowadziłeś ją na urodziny siostrzenicy i... 

– Jesteśmy przyjaciółmi i czasem się ze sobą prześpimy. – Wzruszam ramionami, a ona kiwa głową, ale wiem, że i tak nie rozumie. 

Nie dziwi mnie, że ten układ to dla niej coś nowego. Mam wrażenie, że dla kobiety jak ona w grę wchodzi albo prawdziwy związek w tymi wszystkimi, nieprzyjemnymi obowiązkami, albo nic. Nie potępiam jej za to. Po prostu nie rozumiem takich ludzi. 

Przez chwilę się jej przyglądam i widzę, że toczy ze sobą wewnętrzną walkę i zastanawia się czy coś mi powiedzieć. Jestem ciekaw, o co chodzi, więc rzucam: 

– Mów. 

Patrzy na mnie niepewnie i w końcu się odzywa: 

– Skoro dobrze wam w waszym towarzystwie to dlaczego... nie spróbujecie poważnego związku? 

Mogłem domyślić się takiego banalnego pytania. Odpowiedzieć jest prosta. 

– To nas nie kręci. Wolimy widywać się od czasu do czasu i nie musieć spowiadać się sobie z każdego wyjścia czy rozmowy, dawać sobie prezentów czy robić sobie obietnic, które później i tak szlag trafi. – Widzę w jej oczach, że to, co słyszy jest kompletną nowością. Tak, Violu, tacy ludzie też istnieją. – Dzięki temu unikamy nieprzyjemnych sytuacji, jak ostatnia scena twojego narzeczonego.  

Automatycznie spuszcza głowę. 

– To się więcej nie powtórzy. Myślę, że to już koniec. 

– Nie znam kolesia, ale coś mi mówi, że twój brat się ucieszy.  

Potwierdza skinieniem głowy. 

– Jestem adoptowana – oznajmia. 

Okej. Tego kompletnie się nie spodziewałem. Owszem, zauważyłem kompletny brak podobieństw między nią a Diego, ale uznałem, że tak się po prostu czasem zdarza. 

Spogląda na mnie i lekko się uśmiecha. Najwidoczniej bawi ją moje zaskoczenie. Przynajmniej w końcu się rozluźniła.  

– Połowę życia spędziłam w domu dziecka, marząc o tym, żeby w końcu mieć kochającą rodzinę i kiedy rodzice Diego mnie zaadoptowali, obiecałam sobie, że teraz już zawsze będę otoczona ludźmi, których kocham. Miałam wyjść za mąż, mieć gromadkę dzieci i mieszkać w domu z białym płotem.  

Wzdycham głośno. 

– Moi rodzice też nie żyją – mówię. Sam nie wiem dlaczego. Może po prostu uznaję, że skoro ona się przede mną otworzyła, ja też powinien coś powiedzieć. – Umarli przez moją matkę. I ja, w odróżnieniu do ciebie, unikam wszystkiego o czym mówisz. Nic nie jest stałe. W pewnym momencie mąż cię zdradzi, dzieci znienawidzą, a dom będzie miejscem, do którego nie będziesz chciała wracać.  – Wstaję z ganku. – Baw się dobrze na przyjęciu – rzucam i zostawiam ją zaskoczoną moimi słowami.  

– W tym roku mam aż trzy przyjęcia urodzinowe! – oznajmia Teddy, kiedy wracamy do domu. 

Spoglądam na nią zaskoczony. 

Właśnie wracamy z zoo. To, że byłem na przyjęciu nie oznacza, że zrezygnowałem z naszego corocznego wypadu. Nie mógłbym tego przegapić. 

Nie dlatego, że kręci mnie łażenie po zoo i obserwowanie śmierdzących zwierząt, które nie robią kompletnie nic ciekawego – swoją drogą, jak Teddy może się tym jarać? – ale po to, żeby spędzić z nią czas, którego nie mam wcale tak dużo, jak mogłoby się wydawać. 

Poza tym spójrzcie na nią – jej twarz jest pomalowana tak, że wygląda jak pysk tygrysa, trzyma mnie za rękę i idzie podskakując. Możecie mówić, co chcecie, ale po wczorajszej imprezie nie była taka szczęśliwa. 

– Przyjęcie u dziadków – wymieniam, a ona potwierdza to skinieniem głowy – i nasz wypad do zoo. – Powtarza poprzedni gest. – Teddy, to dwa. 

– Chłopak mamy zabiera mnie jutro na łyżwy. 

– Łyżwy? – Prycham. – Jest środek października. Poza tym, dlaczego nie przyszedł na przyjęcie u dziadków? 

– Mamusia powiedziała, że nie chcę, żebyś na razie poznawał i krytykował jej chłopaka. Miałeś nie wiedzieć, że w ogóle kogoś ma. 

Lara, chcesz jeszcze powymieniać się sekretami z córeczką? 

– Nigdy nie byłam na łyżwach. 

Staję, po czym klękam przed nią na jednym kolanie, żeby nasze oczy znalazły się na tym samym poziomie. 

– Powiedz chłopakowi mamy, że wolisz iść do kina, to zabiorę cię na łyżwy i lody. 

Spogląda na mnie, zastanawiając się. 

– Z posypką? 

– I polewą. 

– Okej! 

Mówicie, że przekupywanie dziecka jest złe? Wiem. Ale to ja jestem tym, który będzie przy jej wszystkich pierwszych razach. Ja byłem przy jej pierwszych słowach, krokach, wypadzie do kina, pierwszym dniu w szkole, jeździe na rowerze... Nie oddam jakiemuś gościowi jej pierwszej jazdy na łyżwach. Może się pocałować w... 

Pokonujemy dalszą drogę do mojego mieszkania. W holu przywołuję windę i chwilę czekamy. Nagle drzwi się rozsuwają, ukazując Violettę... z walizką w ręku. Marszczę brwi. 

– Znalazłaś mieszkanie? 

Wyszła niepewnie z windy zaskoczona moim widokiem. 

– Cześć, Violu! – krzyczy Teddy. 

– Cześć, ślicznie wyglądasz. – Obdarowuje ją uśmiechem i znowu wraca wzrokiem do mnie. Przygryza wargę. – Tak jakby... 

Marszczę brwi. 

– Wracam do Colton'a.  

– Nie! – krzyczy Teddy. – Nie wracaj do naczonego, Leon może być no... – Zakrywam jej usta dłonią i patrzę zdziwiony na szatynkę, podczas gdy ona próbuje mi się wyrwać. 

– Przecież mówiłaś, że to koniec. 

Wzrusza ramionami. 

– To, o czym ci mówiłam wczoraj, naprawdę jest dla mnie ważne, a tylko z Colton'em może się udać. Poza tym go kocham. 

Chcę coś odpowiedzieć, ale nagle Teddy gryzie mnie w rękę. Spoglądam na nią i przerażony łzami spływającymi po jej policzkach, puszczam ją. Spogląda na mnie zdenerwowana, po czym tupie nogą. 

– Idziemy do domu! – krzyczy i wchodzi do windy, krzyżując ręce na piersiach. No tak. Płacz to była tylko pokazówka, której nie zauważyłem. 

– Lepiej zabierz ją do siebie – rzuca Violetta i odchodzi, zanim zdążam coś odpowiedzieć. 

Wzdycham i staję obok Teddy. Próbuję złapać ją za rękę, ale ona mi ja wyrywa.  

Teraz obydwie są na mnie obrażone.

~*~

Tradycyjnie przepraszam za to, że rozdział tak dawno temu ;p. 

Mogłabym Wam obiecać, że to poprawię, ale wolę być z Wami szczera i napisać, że wcale tak nie będzie. Prawdopodobnie będzie pojawiał się jeden rozdział na miesiąc, do tego dużo krótszy niż te, które pisałam w wakacje. Wtedy po prostu miałam mnóstwo czasu, mogłam usiąść i piać godzinami, a teraz mam limit czasowy. Mam 2,5 dni na napisanie rozdziału, naukę szwedzkiego (LOL, niedługo normalna klasa ;o), jakiś czas wolny itd., więc sry. 

Chęci też coraz mniej przez tą cholerną szkołę. Spokojnie, nie będzie zaraz pogadanek o tym, że odchodzę, wena itd. Sprawa po prostu wygląda tak, że b. trudno usiąść mi do pisania. Proces ten potrafi trwać godzinę i wygląda tak, że siadam do kompa i robię wszystko byleby być zajęta czymś innym niż pisanie XD. Później, jak się już wciągnę to luz, ale początek jest straszny ;p.

Jeśli czytacie inne moje blogi to wiecie, że na tę historię mam superpomysł i, że Fiolka będzie miała problemy z główką ;D. Swoją drogą, jak zaczynałam to pisać to jej postać była w mojej głowie taka nijaka, a teraz w końcu nabiera jakiegoś charakteru XD. Przepraszam, że tak długo to trwało ;D. Co do innych postaci – Teddy będzie dużo, a chłopak Lary stanie sie w przyszłości sprawcą b. poważnego problemu. Ale to koniec opowiadania, więc na razie się nie przejmujcie.

Komentarzy jest ostatnio mało, ale nie będę marudzić. Wręcz przeciwnie – cholernie dzękuję tym, którzy po sql tracą czas na moje wypociny i na docenienie ich ;D. Podziwiam Was, bo sama odkąd zaczęła się sql, komentuję tylko jednego bloga, który zresztą prawie nie jest prowadzony (Teddy, i tak wiemy, że nie masz tylu sprawdzianów – po prostu jesteś leniwym śmierdzielem, któremu nie chce się pisać ^^). Obiecuję, że w końcu nadrobię! XDD

Tak btw. (żeby notka była jeszcze dłuższa) ostatni post był przed premierą 7. sezonu TVD, a pisaliście o przypuszczeniach, więc możecie się teraz podzielić swoim zdanem na temat trzech pierwszych odcinków ;D. Ja osobiście jestem cholernie zaskoczona tym poziomem. Stare TVD to nie jest i nie będzie, ale i tak bije to na głowę 6. sezon *o*.

Koniec, nareszcie XDDD.

Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał i czekam na Wasze opinie :**.

Do następnego ;))

Quinn ;**

PS#1

FERIE JESIENNE TAKIE FAJNE MUHAHAHAHA

PS#2
Ostatni fragment miał być przed budynkiem, ale komus windy brakowało, więc #winda_wolinskiego czy tam #winda_pingwina XDDDDD
Jeśli ktoś dotrwał do końca tej notki, pisze w kom #winda_pingwina XDDDD