05. ~ Przyjęcie

– Laski na serio na to lecą?

– Jeśli lubią laski, które poza rozpiętą marynarką z logo firmy lotniczej i czapką pilota, mają na sobie tylko czarną koronkową bieliznę to... – zawieszam głos i po chwili wzruszam ramionami – Myślę, że by na ciebie poleciały.

Śmieje się, po czym ściąga nakrycie głowy i rzuca nim we mnie. Zaraz potem kładzie się na mnie i całuje mnie w usta.

Zapewne znacie relacje tego typu tylko z durnych komedii pseudo romantycznych. Laska i koleś spotykają się wieczorem, pieprzą się jak króliki, a po wszystkim jedno z nich wychodzi, żeby uniknąć niezręcznego poranka i w końcowym efekcie wychodzi na to, że spędzili ze sobą jakieś dwie, trzy godziny. Boże, kobiety naprawdę to oglądają?

Między mną a Fran tak nie jest.

Spotykamy się, idziemy do kina lub jemy kolację w przyjacielskiej atmosferze, dopiero po tym pieprzymy się jak króliki, a następnie śpimy ze sobą. Ale i tak to zawsze ja będę chamem, a nie koleś, który pozwala lasce po nocy wracać samej do domu.

Owszem, bardzo często zdarzają mi się kobiety, z którymi tak robię, ale mówimy teraz o Francesce, okej?

Lubię budzić się koło niej i jeść wspólne śniadanie, a potem odwozić ją do domu bądź pracy. Czuję się wtedy… mniej samotny, a żeby to uzyskać nie muszę wypełniać tych wszystkich obowiązków, które są zarezerwowane dla biedaków w związkach.

Układ z Fran to, poza dostaniem się do szkoły do lotniczej i narodzinami Teddy, najlepsza rzecz jaka mnie spotkała.

Pogłębiam pocałunek, mając nadzieję, że uda mi się skorzystać z jej wolnego dnia, ale po chwili w mieszkaniu rozlega się dzwonek do drzwi. Włoszka odrywa się do mnie i szepcze prosto w moje usta:

– Ktoś się dobija.

– Nie słyszę – odpowiadam i ponownie ją całuje, ale ona ze śmiechem się odrywa.

Przesuwa się i spogląda na elektroniczny zegarek znajdujący się na szafce nocnej.

– Komu zależy na zobaczeniu się z tobą o ósmej rano?

Wzruszam ramionami – naprawdę mnie to interesuje.

Ale Fran zakrywa się marynarką i wychodzi z sypialni. Po chwili wzdycham i idę za nią w samych bokserkach z myślą, że to pewnie jakiś sąsiad.

Kiedy docieram do salonu połączonego z przedpokojem i kuchnią, okazuje się, że brunetka zdążyła już otworzyć drzwi. Pytam ją bezgłośnie, kto to, ale ona tylko uśmiecha się do mnie i przechodzi obok, rzucając tylko, że idzie wziąć prysznic.

Zirytowany podchodzę do wciąż otwartych drzwi i staję twarzą w twarz z osobą, która uniemożliwia mi dołączenie do Włoszki. Okazuje się, że jest nią Violetta.

Stoi z rękami założonymi na piersi i wygląda na zawstydzoną. Dopiero po chwili uświadamiam sobie, że stoję przed nią w samych bokserkach, a drzwi otworzyła jej Fran w podobnym stanie. Może przynajmniej przyjrzała się jej bieliźnie i weźmie z niej przykład. 

– J-ja… Chyba nie powinnam przychodzić…

Marszczę brwi i mam ochotę powiedzieć: Serio? I nie mogłaś wpaść na to przed zadzwonieniem dzwonkiem?, ale powstrzymuję się.

– Co jest? – pytam tylko, żeby jak najszybciej skończyć tę rozmowę i móc wrócić do Fran.

– Chciałam ci podziękować i… przeprosić za to, że byłeś świadkiem tamtej sytuacji. Obiecuję, że to się więcej nie powtórzy.

Kiwam głową. Nie jestem potworem – współczuję jej tego, że była na tyle głupia, że związała się z takim idiotą. 

– Chciałam to zrobić następnego dnia, ale wyjechałeś i nie miałam jak, ale pomyślałam, że lepiej późno niż wcale, więc przyszłam i… – mówi szybko, zerkając co chwila na mój tors. Czy ona się denerwuje? – Przepraszam, że przeszkodziłam ci w… spędzaniu czasu z twoją dziewczyną.

Zanim odpowiadam, znika w mieszkaniu naprzeciwko, a ja stoję jeszcze przez chwilą i patrzę na drzwi. Na mojej twarzy pojawia się szeroki uśmiech, który po chwili zamienia się w cichy śmiech. Kto by pomyślał – Violetta Castillo jest nie tylko wkurzająca, ale też wstydliwa.

– Pójdź ze mną na przyjęcie urodzinowe Teddy – proponuję, zasuwając suwak jej sukienki.

W odpowiedzi się śmieje.

– Jako kto? Przyjaciółka od seksu? Swoją drogą od kiedy chodzisz na te przyjęcia? Wcześniej spotykałeś się z nią w inny dzień i spędzaliście czas we dwoje – oznajmia, po czym odwraca się w moją stronę i patrzy na mnie wyczekująco.

To prawda. Odpuszczałem sobie jej przyjęcia. Zamiast tego organizowałem wypady do kina, zoo, na lody i pełno innych atrakcji, które mogły przypaść do gustu małej dziewczynce.

Dlaczego? Po części chciałem spędzić ten dzień tylko z nią, a nie z dziesiątkami innych śmierdzących dzieci. Ważniejszym powodem jednak zawsze było to, że na przyjęciach zawsze byli jej dziadkowie.

– Impreza jest w domu rodziców Lary – odpowiadam, wywołując jej zaskoczenie. Siadam na kanapie i zmuszam ją do zajęcia miejsca obok. – Skoro mam się z nimi spotkać będę potrzebował jakiegoś wsparcia – padło na ciebie.

Patrzy na mnie zaintrygowana, po czym opiera podróbek na moim ramieniu i łapie mnie za rękę.

– Idziesz na przyjęcie, żeby mieć wymówkę do spotkania z nimi, choć jeszcze niedawno robiłeś wszystko, żeby tego uniknąć. Nie rozumiem, skąd ta zmiana.

Właśnie dlatego nie nawiązuję głębszych relacji z ludźmi. Oznacza to ciągłe zwierzenia, tłumaczenie się, szczerość, zaufanie i mnóstwo innych rzeczy, które są tylko zasraną fikcją. Prawdą jest jednak niestety to, że Francesca cholernie dobrze mnie zna.

Wbijam wzrok w jej dłoń i zaczynam się bawić jej pierścionkiem, po czym mówię:

– Przed wyjazdem pokłóciłem się z Larą. Teddy wszystko słyszała i zapytała mnie, czy teraz nie będę z nią rozmawiał, tak jak z jej dziadkami. Zrozumiałem, że ona… wciąż boi się, że ją zostawię – tak, jak jej ojciec. Unikając rodziców Lary, pokazuję jej, że jestem w stanie zrobić coś takiego. Chcę jej pokazać, że zawsze będę przy niej.

Przez chwilę się we mnie wpatruje, po czym na jej twarzy pojawia się uśmiech i całuje mnie w policzek.

– Pójdę z tobą.

Wchodzę do kuchni i ukazuje mi się Eva. Stoi odwrócona do mnie plecami i robi ostatnie poprawki przy torcie urodzinowym.

– Mason, mógłbyś mi w końcu pomóc? Niedługo przyjdą goście, sama się nie wyrobię – mówi, nie odwracając się do mnie. – Dlaczego nasza wnuczka zawsze musi mieć przyjęcia? Nie mogłaby raz zażyczyć sobie zwykłego obiadu z rodziną?

– Znasz Teddy – uwielbia być w centrum uwagi – mówię z uśmiechem.

Matka Lary gwałtownie się do mnie odwraca z zaskoczeniem. Przez chwilę patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami, po czym podchodzi i bez słowa mnie przytula, a ja od razu odwzajemniań uścisk.

Stoimy w milczeniu i dopiero teraz zdaję sobie sprawę z tego, jak bardzo mi jej brakowało. 

Eva zawsze była inna niż moja prawdziwa matka. Mama nie była zła – zawsze znajdzie się ktoś, kto ma gorzej – ale nie pamiętam jej z czasów zanim małżeństwo moich rodziców stało się tylko papierkiem.

Legenda mówi, że kiedyś była kochającą mnie matką, ale nie potrafię sobie tego przypomnieć. W mojej głowie znajduję tylko mnóstwo wieczorów, które wolała spędzać z przyjaciółkami niż ze mną i ojcem.

Swoją drogą teraz wiem już, że to nie zawsze były przyjaciółki.

Kiedy trafiłem do domu rodziców Lary… Dali mi coś zupełnie innego. Ojciec Lary był bratem mojego, ale prowadził zupełnie inny tryb życia. Nie miał takiej pozycji, jak on i nie zarabiał tak dużo, ale cenił sobie inne wartości. Te, których ja nie potrafię cenić.

Po jakimś czasie, Eva się odrywa i przygląda mojej twarzy, po czym kładzie dłoń na moim policzku.

– Zmieniłeś się – mówi z lekkim uśmiechem. Dostrzegam jednak łzy w jej oczach. – Nigdy więcej nie rób takich głupot i nie odsuwaj się od nas.

Kiwam głową.

– Chciałem… Myślałem, że robię wam przysługę.

– Źle myślałeś – odpowiada bez wahania i znowu mnie przytula.

– Teddy opowiadała mi o jakiejś nowej sąsiadce, której zrobiłeś siniaka – odzywa się Lara po dłuższej chwili, którą spędziliśmy na wspólnym obserwowaniu w milczeniu przebiegu przyjęcia.

W ogrodzie jest dmuchany zamek, klaun i dwa długie stoły – jeden z mnóstwem prezentów, a drugi z żarciem, którego i tak nikt nie zje.

Jak to możliwe, że moja Teddy ma tak kiczowaty gust? 

– Jest tylko głupią, wkurzającą siostrą Diego. Przykro mi, że twoja córka natknęła się na tą istotę.

Unosi brwi i widzę, że próbuje powstrzymać uśmiech.

– No co?

– Myślę… Myślę, że Teddy ją bardzo polubiła.

To niemożliwe. Może i ma fatalny gust, co do przyjęć, ale jest mądrym dzieckiem. Mądre dzieci nie lubią durnych szatynek, które ciągle tylko drą się na ich wujka i trzaskają mu drzwiami przed nosem. 

– Leon!

Nagle pojawia się koło nas Teddy. O wilku mowa.

Klękam przy niej i patrzę w oczy pewien, że żywi do Castillo taką samą nienawiść, jak ja.

– Pani, która mieszka z wujkiem Diego już przyjechała.

Momentalnie uśmiech znika z mojej twarzy.

– Co?

– Nie martw się, poprosiłam, żeby nie przychodziła ze starym naczonym. Możesz być nowym.

~*~

Jej, Nicol jeszcze żyje. Przepraszam, ok? :(

Wiem, że długo tu nic nie było, ale najpierw miałam pomysł, potem o nim zapomniałam i nie pisałam z nadzieją, że sobie przypomnę, a jak dałam sobie spokój to postanowiłam, że zrobię sobie wolne od bloggera i przez poprzedni weekend nie napisałam ani słowa na żadnego bloga. Wybaczcie :(.

Ten rozdział jest... inny. Nie podoba mi się. Mam wrażenie, że nie dorównuje poprzednim na tym blogu i psuję kolejne opowiadanie ;----;. Btw. mam pomysł na nowe, ale spokojnie - nie bd czwartego bloga ;D. Może wykorzystam go później, a może się Wam poszczęści i o nim zapomnę ;p.

Nie ma dużo Leonetty, ale postaram się zrobić jej więcej w 6.

Btw, przestańcie hejtować Leoncesce! XDDD Chcecie Leonettę i Diecescę, to musicie się przemęczyć, bo bez Leoncesci to nie wyjdzie ;ppp. 

Jak 1. miesiąć sql? ;p Ja chodzę do przygotowawczej już równe 4tyg i za miesiąc będę musiała przejść do normalnej klasy ;////. Miałam już drugą aferę z tym samym chłopakiem z Afganistaniu btw, więc chcieli to przyspieszyć, ale udało się rozwiązać problem. Koleś jest taki zacofany, że kiedy moja koleżanka poprosiła go, żeby przestał się drzeć na korytarzu, zaczął krzyczeć do nas "Fuck you, bitch!" a potem jeszcze się poskarżył :").

Szczerze? Nie lubię ludzi z Afganistanu, są tacy denerwujący ;---;. Wiecznie się popisują, drą i wkurzają wszystkich wokół. Doszłam jednak do wniosku, że uwielbiam towarzystwo osób czarnoskórych XDDD. W mojej klasie jest Abu, który pochodzi z Afryki i, Jezu, uwielbiam go <333 XDDD On z kolei uwielbia powtarzać mój polski i czasami brzmi to strasznie śmiesznie XDDD.

No w każdym razie zostało 9 miesięcy do wakacji. Wam. Mi tylko 8 i pół ;p MUHAHAHAHAHHAHAHA.

Za tydzień wracają moje seriale <333 Czekacie na coś? ;p Ja na Arrow i, trochę mniej, ale nadal, na TO i TVD :>>>. Przysięgam, że kolejnego tygodnia bym chyba nie wytrzymała ;///.

Nicol kończy pieprzenie o rzeczach, które Was nie interesują. Przykro mi, ale długie i bezsensowne notki są moją specjalnością ;p.

Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał i czekam na Wasze opinie ;**

Do następnego ;))

Quinn ;**