Rozdział II ~ Newsy

Rozdział dedykuję Miśkowi, żeby nie było Ci smutno, że pandy są lepsze ;D

- Leon, poznaj Violettę - przedstawił ich sobie brunet. Leon wciąż stał jak słup i patrzył w twarz szatynki. Ta zaś nieświadomie spuściła głowę.

Odetchnęła cicho, po czym znowu ją podniosła i wyciągnęła rękę do szatyna.

- Miło mi cię poznać. Diego dużo o tobie opowiadał - mówiła pewnym głosem. Przez jej twarz przebiegał cień uśmiechu, co tylko umocniło młodszego Verdasa w przekonaniu, że o wszystkim wiedziała i podobały się jej okoliczności, w jakich go "poznała".

Verdas nie mógł uwierzyć w to, co widzi i słyszy. Stałą przed nim Violetta. W samym ręczniku. W mieszkaniu jego brata. Najchętniej w tym momencie by uciekł na drugi koniec świata, tam poszedłby do dobrego psychologa zanim całkiem by zwariował i wrócił po 10 latach, w momencie gdy jego brat i była kochanka mieli by już czwórkę dzieci i byli starym, wciąż kłócącym się małżeństwem, i wykrzyczałby im w twarz, co myśli. Szybko jednak odgonił od siebie tą myśl.

Przełknął głośno ślinę i podał jej rękę.

- Dziwnym trafem o tobie nie wspomniał - odpowiedział, siląc się na uśmiech.

- Może bał się, że przelecisz jego kolejną dziewczynę.

Wcześniej myślał, że nic go już nie zdziwi, ale to zupełnie go zaskoczyło. Leon raz przespał się z dziewczyną swojego brata, ale to było jeszcze zanim poznał szatynkę. Zdążył już całkiem o tym zapomnieć. Nie wiedział, kim była Teddy i żałował. Myślał jednak, że Diego mu wybaczył, tymczasem on opowiedział o tym swojej aktualnej dziewczynie.

- Albo wstydził się, że pomyślę, iż to na poważnie. - Ruszył zabawnie brwiami.

- Wiedziałam, że musisz być dupkiem.

- Nie każdy jest idealny, tobie najwyraźniej dużo do tego brakuje.

Wpatrywali się w siebie wściekłym wzrokiem.

- Leon, możemy pogadać? - przerwał im w końcu starszy Verdas.

Szatynka bez słowa odwróciła i skierowała się do łazienki. Kiedy jednak zauważyła, że Leon patrzy na jej pośladki, klepnęła się w nie i zniknęła w drzwiach łazienki. Diego niczego nie zauważył.

Usiedli na białej kanapie i brunet zaproponował bratu coś do picia, kiedy ten jednak odmówił, przeszedł do rzeczy.

- Naprawdę musisz być dla niej aż taki chamski? - zapytał zdenerwowany zachowaniem brata. Szatyn zawsze miał większe powodzenie u dziewczyn, ale nie oznaczało to, że musiał psuć każdy związek swojego brata. - Słuchaj, możesz jej nie polubić, mimo, że nie masz ku temu żadnych powodów, ale mógłbyś chociaż darować sobie te odzywki.

- Naprawdę nie mogłeś znaleźć sobie kogoś lepszego?

- Bo co? Co ci się w niej nie podoba?

To, że najpierw była ze mną, pomyślał, ale na szczęście zdołał ugryźć się w język zanim powiedział to głośno. Verdas z wielką chęcią oznajmiłby bratu, że sam kiedyś spotykał się z Castillo, ale najpierw musiał się dowiedzieć, dlaczego ona sama mu tego nie powiedziała.

- Po prostu nie sądzę, żeby była laską dla ciebie.

- Nie tobie to oceniać. Poza tym poznałeś ją dwie minuty temu.

Po powrocie do domu, pierwszą rzeczą, jaką zrobił było włączeniem laptopa i wpisaniem w wyszukiwarkę nazwiska kobiety. Był bardzo ciekawy, skąd ta nagła chęć powrotu do Buenos Aires. Na szczęście w wujku Google znalazł odpowiedź, którą była praca w konkurencyjnej firmie. Był niesamowicie uszczęśliwiony, wyobrażając sobie chwilę, w której powie o tym Diego.

Wszedł do mieszkania i skierował się do kuchni. Do małej miski na blacie włożył swoje klucze, portfel i komórkę. Zabrał się za zdejmowanie marynarki, kiedy ktoś od tyłu zasłonił mu oczy. Pierścionek jednak zdradził właściciela tych rąk.

- Zgadnij, kto to - wyszeptała mu do ucha.

Uśmiechnął się, słysząc rozbawiony szept szatynki. Zdjął jej ręce z twarzy, ale się nie odwrócił.

- Ktoś, kto wykorzystał moje klucze, które wczoraj ode mnie otrzymał.

Odwrócił się i czule pocałował Castillo, kładąc ręce na jej talii. Ta zaś bez najmniejszego wahania oddała pocałunek, uśmiechając się pod nosem. Po chwili lekko ją popchnął przez co oparła się o ścianę. Przeniósł pocałunku na jej szyję. 

- Leon, nie teraz - mówiła rozbawiona, wplatając ręce w jego włosy. - Mam dla ciebie niespodziankę.

- Ty nie możesz być moją niespodzianką?

Jej śmiech był dźwiękiem, który uwielbiał. A jednak - usłyszał go wtedy ostatni raz.

Potarł oczy rękoma i westchnął głośno. Tamta szatynka była zupełnie inna niż ta, która aktualnie opętała jego starszego brata.

* * *

Kiedy przyszedł do firmy od razu skierował się do gabinetu swojego brata. Miał nadzieję, że dzięki temu, co ma mu do powiedzenia, jego brat zerwie z Violettą. W końcu związek opiera się na zaufaniu, a ona mu nawet nie powiedziała, gdzie pracuje.

Wszedł do gabinetu i ujrzał swojego ojca rozmawiającego ze starszym bratem.

- Fajnie, że jesteś - zwrócił się do swojego rodziciela. - Usłyszysz newsy.

- O co chodzi? - zapytał.

- Diego, wiesz może gdzie twoja dziewczyna pracuje? - zadał pytanie z dumnym uśmiechem.

Brunet westchnął głośno i podszedł bliżej biurka. Z szuflady wyjął jakiś papier. Następnie podszedł do szatyna i mu go podał. Ten wziął do ręki kartkę i zaczął czytać.

- Moja dziewczyna jeśli chcesz wiedzieć, pracuje w firmie, której mamy większość udziałów i planujemy kupić resztę. Jakieś jeszcze pytania dotyczące jej?

Leon nie mógł ukryć, że takiej odpowiedzi się nie spodziewał. Rzeczywiście oznaczało to, że Violetta pracuje praktycznie w firmie w większości należącej do nich.

- Może, gdybyś częściej tutaj bywał? - wtrącił się ojciec. Wciąż miał do szatyna pretensje, o jego liczne nieobecności w pracy. Mimo to uważał, że to on bardziej nadawałby się na prezesa.

- Znowu zaczynasz?

- Dzisiaj organizujemy kolację - odezwał się znowu Diego. - Będą rodzice i jeśli masz ochotę, przyjdź. Ale wolę, żebyś nie zachowywał się tak, jak wczoraj.

Szatyn długo siedział w samochodzie, zanim zdecydował się wyjść. Myśl o wspólnej kolacji z Violettą, jego bratem i rodzicami, przerażała go. Nie zdecydowałby się w ogóle na nią iść, gdyby nie telefon od matki, która dosłownie błagała go o obecność.

Westchnął głośno, po czym wysiadł z samochodu. Doszedł do drzwi od mieszkania bruneta i zapukał. Już po chwili drzwi otworzyła mu Castillo.

- Witaj, dziewczyno mojego brata.

- Witaj, bracie mojego chłopaka.

Szatyn wszedł dalej i pochylił się, po czym szepnął jej do ucha:

- Musimy pogadać w cztery oczy.

- Nic nie muszę - odpowiedziała. Zamknęła drzwi wejściowe i wróciła do salonu.

~*~

I mamy dwójeczkę :) Coraz więcej możecie się dowiedzieć o przeszłości Vilu i Leona, ale zgaduję, że nadal niewystarczająco wiele :D Nie bójcie się - tak będzie jeszcze przez jakiś dłuższy czas :* Mam nadzieję, że się Wam podoba ;) Tak jak pisałam wcześniej - rozdziały będą krótsze niż kiedyś :)

Na blogu jest już nowy szablon, który jest zajebisty, wiem :D

Co do komentarzy - spodziewałam się mniejszej liczby :D Mam jednak nadzieję, że będzie ich coraz więcej, a nie mniej :>

Cóż, czekam na opinie i życzę miłych Mikołajek (dla mnie nie będą miłe, KOCHAM SZKOŁĘ W SOBOTĘ -.-) <3

Nicol :*